Liczy się nie tyle precyzja znaczeniowa czy gramatyczna poprawność, co pragmatyka – sposób, w jaki słowo funkcjonuje w realnej komunikacji. Jaki wywiera wpływ. Mówiąc o szponceniu i szponcie, młodzi ludzie nie oczekują ścisłych definicji – zależy im na efekcie: wspólnotowym kodzie, odrobinie spontaniczności, ekspresji wykraczającej poza utarte schematy i konwencje. Podobnie działa 6_7 – ta cyfrowa formuła nie musi być nośnikiem konkretnego przekazu, jej moc płynie z rytmu, z możliwości powtarzania, z tego, że można nią „wejść” do konwersacji lub wywołać żywiołowy śmiech. OKPA z kolei stanowi etykietalny gest słowny, znak pożegnania nacechowany dystansem, niecierpliwością – coś w rodzaju kultowego: „Nie chce mi się z Tobą gadać”.
Szponcić słowem młodych
W tej rzeczywistości gramatyka staje się jedynie tworzywem językowej zabawy. Zapożyczenia w rodzaju tuff, GOAT (wraz ze zdrobnieniami jak goacik czy formami feminatywnymi typu goaciara) lub zredukowane do dwuliterowego fr pokazują, że normy dają się giąć, a formy – kompresować, rozbijać i skracać, bo najważniejszy jest pragmatyczny efekt. Znaczenia są tu pojemne, nieostre, często ironiczne, a do tego mają charakter organiczny. Im dłużej słowo funkcjonuje w obiegu, tym bardziej obrastają je kontekstowe odcienie sensu. I tak skibidi nie posiada ustabilizowanego znaczenia – liczy się jego rytmiczność i memiczny potencjał. Brainrot to nie tylko określenie „stanu umysłu”, ale też charakterystyka pewnego typu treści, lowkey zaś po prostu się pojawia, by sygnalizować dystans mówiącego.
Warto pamiętać, że w potocznych rejestrach języka ta relacyjna warstwa komunikacji – gdy przekaz służy natychmiastowemu rozpoznaniu „swoich” – ma kluczowe znaczenie. W tym ujęciu angielskie twin, zręcznie wplecione w polszczyznę (np. „To jest mój twin”), to więcej niż określenie przyjaciela. To pragmatyczna deklaracja tożsamościowej wspólnoty („jesteśmy identyczni”), dająca poczucie zakorzenienia w świecie cyfrowego rozproszenia. Wszechobecne bro działa natomiast niczym rozgrzewająca herbata w mroźny dzień: budzi pozytywne skojarzenia i wprowadza ciepłą atmosferę niezależnie od faktycznej bliskości rozmówców.
Interesującym kontrastem dla groteskowego humoru brainrotu jest powrót tradycyjnego wartościowania. Wysokie pozycje takich słów jak klasa czy szacun sugerują, że performując rzeczywistość, młodzi poszukują także stałych punktów orientacyjnych, sięgając po słowa z językowej tradycji. Klasa w 2025 roku to nie tylko elegancja – to najwyższa gwarancja jakości (swoisty certyfikat first class) w natłoku tandetności i „obciachu”. Słowo to działa jak pieczęć potwierdzająca autentyczną wartość. Podobnie szacun – stanowi stabilną walutę w ekonomii społecznego uznania.
Na przeciwnym krańcu tej „zaszponconej” rzeczywistości plasuje się energia freaky i estetyka sukcesu w wydaniu slay. Być freaky to pragmatyczna zgoda na odmienność, na przekroczenie schematu, zaś slay – mimo upływu czasu – pozostaje pozytywnym werdyktem: nie opisuje działania, lecz ogłasza triumf piękna i sukcesu nad prozą codzienności. W tym leksykalnym tyglu, gdzie klasa miesza się z freaky, a bro ze szpontem, widać wyraźnie: młodzi nie chcą jedynie etykietować świata. Chcą go „rozgrywać” na własnych zasadach.
