Prawda kurczy się w naszej epoce jak wysychająca kałuża. To, co niegdyś stanowiło trzon rzeczywistości, dziś przypomina labirynt luster — każde odbicie nieco zniekształcone, każda płaszczyzna proponuje inną perspektywę. Historia przestała być zapisem faktów, stała się narzędziem modelowania teraźniejszości. Władza nie potrzebuje już pałek ani dekretów — wystarczy, że systematycznie przekierowuje naszą uwagę, aż zapominamy o istnieniu alternatyw. Prawda nie znika w eksplozji — rozpada się na mikroskopijne cząstki, które wirują w przestrzeni dyskursu, nie cięższe od pyłków.