Między XV a XVIII wiekiem w polskiej tradycji ludowej czarownice postrzegano jako osoby obdarzone niezwykłymi, nadprzyrodzonymi mocami, które mogły zarówno szkodzić, jak i pomagać. Z jednej strony uważano je za posiadaczki wiedzy o ziołach i tajemniczych rytuałach, z drugiej – często oskarżano o sprowadzanie klęsk, chorób i nieszczęść. Mieszkańcy średniowiecznych miast i wiosek byli głęboko religijni i uważali, że ich życie i los są zależne od woli Boga. Połączenie religijnych obaw przed herezją, społecznych i politycznych napięć oraz lęku przed diabłem doprowadziło do fali prześladowań i tortur, w wyniku których setki kobiet straciły życie na stosach.

Czytaj dalej