7 spektakli do obejrzenia online. Dzisiaj Międzynarodowy Dzień Teatru
Autor: KB
27-03-2021
„Żaby”, reż. Michał Borczuch, Teatr Studio
Jak co roku 27 marca obchodzimy Międzynarodowy Dzień Teatru. To już sześćdziesiąta rocznica wydarzenia celebrowanego w ponad stu państwach na świecie, na okoliczność którego za każdym razem osoba związana z teatrem tworzy własne przesłanie. Autorem pierwszego z 1962 roku był pisarz Jean Cocteau, w 2017 roku wypowiedziała się aktorka Isabelle Hupert, zaś tym razem swoje słowa kieruje do nas Helen Mirren. Z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru zebraliśmy 7 sztuk, które obejrzycie online, ale mamy nadzieję, że gdy już będzie można – również na żywo.
„– To wyjątkowo trudny czas dla żywego teatru i wielu artystów, technicznych, teatralnych rzemieślników i rzemieślniczek. Ich wspólna profesja z założenia utkana jest z delikatnej tkanki. Być może właśnie ta od dawna utrwalona kruchość pozwala im teraz przetrwać tę pandemię przytomnie i z odwagą. Ich wyobraźnia przestawiła się w tych nowych okolicznościach na twórcze, dające śmiech i poruszenie nowe sposoby komunikacji, w dużej mierze dzięki możliwościom internetu. Ludzie od zawsze opowiadają sobie historie. Piękna kultura teatru przetrwa tak długo, jak my przetrwamy na Ziemi. Silna potrzeba tworzenia u autorów, scenografów, tancerzy, śpiewaków, aktorów, muzyków, reżyserów nigdy nie zostanie zaduszona, a w bardzo niedługiej przyszłości zakwitnie od nowa z nową energią i nowym pojęciem naszego wspólnego świat. Nie mogę się doczekać –” napisała w orędziu Helen Mirren.
Helen Mirren, brytyjska aktorka teatralna, telewizyjna i filmowa, zdobyła wiele nagród. W tym Oscara za rolę w „Królowej” w 2007 roku, cztery nagrody BAFTA, trzy Złote Globy, cztery wyróżnienia Emmy, dwie nagrody dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Cannes oraz nagrody dla najlepszej aktorki podczas Festiwalu Filmowego w Wenecji. W teatrze zadebiutowała w 1963 roku jako Kleopatra w National Youth Theatre. W 2003 roku została odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego.
Międzynarodowy Dzień Teatru ustanowiono w 1961 roku na pamiątkę otwarcia Teatru Narodów w Paryżu (1957). Sprawdźcie, jakie sztuki można teraz zobaczyć online.
1/7
![≈[prawie równo], Teatr Żeromskiego w Kielcach](https://s3-eu-west-2.amazonaws.com/kmag/ckeditor/0/prawie-rowno.png)
≈[prawie równo], Teatr Żeromskiego w Kielcach
To pierwsza w Polsce inscenizacja sceniczna utworu Jonasa Hassena Khemiriego, laureata szwedzkiej August Prize za najlepszą książkę roku. W interpretacji Uny Thorleifsdottir, uznanej islandzkiej reżyserki, historia pozostanie niezwiązanych ze sobą postaci staje się opowieścią o tym, jak współczesna forma kapitalizmu zawłaszcza naszą rzeczywistość. Bohaterowie sztuki – Matyna, Mani, Andrej i Freja – znajdują się w odmiennych sytuacjach życiowych, które determinuje system ekonomiczny. Każde z nich wybiera inny sposób, by z nim walczyć. ≈[prawie równo] to z jednej strony zabawny, lecz z drugiej nieco brutalny spektakl. Co ciekawe, w trakcie pokazów teatralnych ≈[prawie równo], najprawdopodobniej pierwszy raz w historii polskich instytucji, można jeść popcorn.
Reżyseria: Una Thorleifsdottir
Hallo Syrena, czyli premiera się odbędzie, Teatr Syrena
W Syrenie trwają próby do spektaklu z okazji 75-lecia teatru. Na wypadek, gdyby przedstawienia znów można było pokazywać tylko w internecie, wszystko rejestrują kamery. Na scenie montowana jest fontanna i zapadnia, aktorzy i aktorki szlifują kolejne numery. Przygotowania idą perfekcyjnie, aż do dnia I próby generalnej i śmiertelnego wypadku albo… morderstwa. Tak zaczyna się fabuła pełnometrażowej komedii kryminalnej „Hallo Syrena, czyli premiera się odbędzie”. Reżyserka Joanna Drozda zdecydowała się na formułę mockumentu. To gatunek, który udaje film dokumentalny, ale łączy to z fikcyjną fabułą i komediowymi elementami. Co więc wydarzyło się podczas sfilmowanych prób? Jeden aktor zginął, drugi rzucił rolą, a potem… O tym już zadecyduje widownia. Z kilku filmowych ścieżek pojawiających się na końcu filmu widzowie za pomocą kliknięcia mogą wybrać, co chcą zobaczyć, a przede wszystkim – zdecydują o zakończeniu. Po raz pierwszy ten mechanizm zastosowano w jednym z odcinków serialu „Black Mirror”, który jest dostępny na platformie Netflix. Do tej pory nikt w Polsce nie zrealizował podobnego przedsięwzięcia.
Reżyseria: Joanna Drozda
Operowym głosem, Teatr Wielki – Opera Narodowa
„Operowym głosem” to pierwszy vlog w Polsce w pełni poświęcony teatrowi operowemu. Młody śpiewak, Jasin Rammal-Rykała w przystępny sposób odkrywa przed widzami tajniki świata opery i stara się obalić wiele związanych z nim mitów funkcjonujących w powszechnej świadomości.
Grupa warszawska, Nowy Teatr
Kiedy ma się kilkanaście lat, świat jest drogą, która może zaprowadzić wszędzie. To zbiór nieskończonych potencjałów. A co jeśli ma się kilkanaście lat teraz i tutaj, a każda droga chowa się w ciemnościach potencjalnej katastrofy? Choć nie znikają czyste i niezmącone cynizmem plany na przyszłość, młodzi ludzie dzisiaj borykają się z bezlitosną dychotomią świata, w którym przyszło im dorastać. Mierzą się z widmem kryzysu klimatycznego, codziennie odczuwają skutki polaryzacji polskiego społeczeństwa i zadają sobie hamletyczne pytania: działać albo nie działać? Czy mamy wobec świata jakieś powinności? Jak wierzyć dorosłym, skoro nie podołali oni zadaniu „pozostawiania świata lepszym miejscem dla swoich dzieci”? Jak cały czas znajdować w sobie nadzieję? W jaki sposób wobec tych okoliczności bezwstydnie przeżywać wibrującą i ciekawską młodość? „Grupa warszawska” to spektakl stworzony przez pięcioro warszawskich nastolatków, którego powstawanie niespodziewanie zostało przerwane przez światową pandemię. Ignacy, Zuzia, Marianna, Staś i Karolina opowiadają sami o sobie; o pokoleniu pełnym młodych aktywistów, którzy są zmuszeni znajdować bohaterów w sobie. Z ich wypowiedzi wyłania się portret dzisiejszych nastolatków, którzy mierzą się nie tylko z własnym dorastaniem podczas późnego kapitalizmu, ale także z wachlarzem globalnych i lokalnych problemów.
Reżyseria: Eglė Švedkauskaitė
Żaby, Teatr Studio
Autorski spektakl Michała Borczucha inspirowany fragmentami komedii greckich Arystofanesa (Żaby, Chmury, Ptaki), powieścią Krzysztofa Niemczyka „Kurtyzana i pisklęta” oraz aktorskimi improwizacjami. Próba spojrzenia na nasze korzenie, na dziedzictwo greckie. Dwie kluczowe dla twórców idee to piękno i dobro rozumiane jako jedno słowo – Kalokagathia. Słowo wyrażające koncepcję kompletnej osobowości człowieka, który rodzi się nieprzystosowany do życia. Musi się go nauczyć. Nieodłącznym elementem życia jest seksualność i intymność w relacji z drugim człowiekiem. Relacje te przedstawione są z perspektywy hetero- i homoseksualizmu. Przefiltrowany przez współczesną wrażliwość (klasyczne teksty zderzone z doświadczeniami własnymi aktorów i materiałami dokumentalnego researchu) obraz cywilizacji, seksualności i kultury antycznej.
Reżyseria: Michał Borczuch
Straszny dwór, Opera Wrocławska
Pracę nad „Strasznym dworem”, do którego libretto opracował zdolny literat, a zarazem aktor i reżyser, Jan Chęciński, rozpoczął Moniuszko w 1861 roku. Później porzucił ją, aby pod koniec Powstania Styczniowego znów z całą energią do niej powrócić. Widocznie stwierdził, że po tragicznych przejściach narodu nie pora na dramaty na scenie, lecz potrzeba raczej czegoś „dla pokrzepienia serc”. Od strony muzycznej „Straszny dwór” z pewnością jest najdoskonalszym spośród operowych dzieł Moniuszki, a tym samym wysuwa się na czoło całej polskiej twórczości operowej XIX wieku. Główne jego walory to pomysłowość harmoniczna, świetna konstrukcja scen zespołowych, subtelna i zarazem barwna instrumentacja, przede wszystkim zaś inwencja melodyczna o wyjątkowej szlachetności, logika wypracowanego przez Moniuszkę indywidualnego stylu dramaturgii operowej i wreszcie urzekająca atmosfera polskości osiągana nie tylko przez taneczne rytmy i intonacje zbliżone do rodzimego folkloru. Prawdziwy klejnot stanowi aria Stefana „z kurantem” z III aktu, godna stanąć w jednym szeregu obok najsłynniejszych tenorowych arii włoskich i francuskich.
Dyrygent: Michał Klauza
Tisza Be-Aw, Teatr 21
Inspirowany świętem Tisz be-Aw performans Teatru 21 przywołuje pamięć ofiar nazistowskiej akcji T4 będącej „eliminacją życia niewartego życia”. Osobiste doświadczenia aktorów, ponure dzieje XX wieku i święto Tisza be-Aw łączą się w jednym miejscu. Żałoba po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej uruchamia wiele współczesnych pytań. Grupa graczy ubrana w letnie stroje treningowe, kojarzące się z zajęciami wychowania fizycznego, gra na wyznaczonym polu w popularne zabawy podwórkowe. Zabawy wywodzą się z tradycji ludowych i do dziś praktykowane są na placach zabaw czy szkolnych boiskach. Wszystko odbywa się na serio, przy użyciu konkretnych, wymaganych przez zasady rekwizytów (piłka, skakanka, opaska na oczy).
Niewinne dziecięce zabawy uderzają ładunkiem przemocy zarówno w obszarze działania, jak i języka. Nazwy gier zawierają pejoratywne określenia: „Głupi Jaś”, „Szczur”, „Szmaciarz”, „Czarny lud”. Podobnie jest w przypadku czynności określanych w zasadach gry, takich jak zbijanie, bicie, klepanie, wytykanie palcem. Najsłabsi gracze są ośmieszani, karani lub eliminowani.
Koncepcja: Jakub Drzewiecki, Agata Skwarczyńska, Justyna Sobczyk
Polecane
Ogrodnik, Bielenia, Arciuch i inni przerywają milczenie na temat przemocy w szkołach aktorskich
Piotr Adamczyk zagra w serialu z uniwersum Marvela? Wiele na to wskazuje
Lalka Ken swoje 60. urodziny obchodzi w ubraniach od Berluti
Wykłady ze szczęścia. Najpopularniejsze zajęcia w historii Uniwersytetu Yale są dostępne online
Netflix pracuje nad kontynuacją polskiego slashera z Wieniawą. Znamy fabułę
Polecane
Ogrodnik, Bielenia, Arciuch i inni przerywają milczenie na temat przemocy w szkołach aktorskich
Piotr Adamczyk zagra w serialu z uniwersum Marvela? Wiele na to wskazuje
Lalka Ken swoje 60. urodziny obchodzi w ubraniach od Berluti
Wykłady ze szczęścia. Najpopularniejsze zajęcia w historii Uniwersytetu Yale są dostępne online