„Trudno w to uwierzyć” – Hollywood żegna Diane Keaton
13-10-2025
fot. kadr z filmu „Lepiej późno niż później”
W sobotę rano świat kina stracił jedną z największych postaci w historii Hollywood. Straż pożarna w Los Angeles odebrała wezwanie pod adres Diane Keaton w Brentwood około 8:08 rano. Karetka odwiozła aktorkę do szpitala. Kilka godzin później media potwierdziły: zdobywczyni Oscara nie żyje. Miała 79 lat.
Wiadomość o śmierci Diane Keaton rozeszła się po branży filmowej błyskawicznie. Jane Fonda napisała:
„Trudno w to uwierzyć albo to zaakceptować”.
Bette Midler, jej partnerka z planu „Zmowa pierwszych żon”, określiła Keaton jako „genialną, piękną, niezwykłą – bez żadnej sztuczności czy rywalizacji, jakiej można by oczekiwać od takiej gwiazdy”. Przyczyna śmierci Diane Keaton nie została oficjalnie podana. Rodzina poprosiła o poszanowanie prywatności w tym trudnym czasie.
Diane Hall – prawdziwe nazwisko aktorki – urodziła się w Los Angeles w 1946 roku. Karierę zaczęła od musicalu „Hair” na Broadwayu w 1968 roku, wspominając później chaos za kulisami i rodzaj wolności, który ukształtował jej twórczą wrażliwość.
W 1969 roku zagrała w sztuce Woody'ego Allena „Play It Again, Sam”, co przyniosło jej nominację do nagrody Tony. To był początek zawodowego i osobistego związku z Allenem – związku, który zdefiniował jej karierę w latach siedemdziesiątych.
Przełom przyszedł w 1972 roku, gdy Francis Ford Coppola obsadził ją w roli Kay Adams w „Ojcu chrzestnym”. Keaton stworzyła postać kobiety, która stopniowo zdaje sobie sprawę, że jej życie zostaje zniszczone, że mąż Michael staje się tym złem, którego nigdy się nie spodziewała.
Oscar za „Annie Hall” i narodziny ikony stylu
Rok 1977 zmienił wszystko. Woody Allen napisał zarówno postać Annie Hall, jak i cały film na bazie Keaton oraz ich związku. Film przyniósł aktorce Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Ale „Annie Hall” to nie tylko nagroda Akademii. Allen poprosił kostiumografkę Ruth Morley, żeby pozwoliła Keaton kontrolować jej ekranowy styl. Efektem była garderoba złożona z rzeczy z second-handów, własnej szafy aktorki oraz elementów dostarczonych przez Ralpha Laurena.
Skutek? Rewolucja modowa. Latem, po premierze filmu, „New York Times” zauważył:
„Styl Annie Hall pojawia się teraz na ulicach ze zdumiewającą częstotliwością”.
Kiedy Diane Keaton odebrała Oscara w 1978 roku, miała na sobie szary blezer, białą koszulę, pasiastą spódnicę do połowy łydki zakładaną na spodnie wetknięte w buty oraz szalik luźno zawiązany wokół szyi. Prawie żadnej biżuterii.
Gwiazdy żegnają Diane
Francis Ford Coppola napisał:
„Słowa nie są w stanie wyrazić cudu i talentu Diane Keaton. Nieskończenie inteligentna, tak piękna. Wszystko w Diane było ucieleśnieniem kreatywności”.
Reese Witherspoon, z którą Keaton pracowała, gdy ta miała piętnaście lat, powiedziała:
„Diane Keaton zmieniła sposób, w jaki wszyscy postrzegaliśmy kobiety na ekranie – stały się dzięki niej mądre, zabawne, stylowe i całkowicie oryginalne”.
Diane Keaton zmarła 11 października 2025 roku, zostawiając po sobie sześć dekad kina, które zmieniła swoją obecnością. Jej filmy będą oglądane przez kolejne pokolenia. Jej styl nadal inspiruje projektantów mody na całym świecie. Przez całą karierę wybierała swoje stroje sama, nie podążając za hollywoodzkimi standardami. Ralph Lauren napisał:
„Diane wielokrotnie nosiła moje ubrania, ale zawsze czyniła je całkowicie swoimi”.
Oto jej niezapomniane filmowe kreacje:
1/5
Annie Hall (1977)
Rola, która przyniosła Keaton Oscara i zdefiniowała jej karierę. Zagrała ekscentryczną, neurotyczną piosenkarkę w związku z nowojorskim komikiem Alvym Singerem. Film Woody'ego Allena stał się manifestem nowego typu kobiecości – niezależnej, zabawnej i autentycznej. Keaton nie tylko stworzyła niezapomnianą postać, ale również zapoczątkowała rewolucję modową, nosząc męskie marynarki, krawaty i kapelusze.
Ojciec chrzestny (1972) i Ojciec chrzestny II (1974)
Kay to kobieta z zewnątrz, która wchodzi do brutalnego świata rodziny Corleone. Keaton zagrała stopniową przemianę niewinnej dziewczyny w rozczarowaną kobietę, która zdaje sobie sprawę, że jej mąż Michael stał się potworem. W drugiej części Kay konfrontuje Michaela w scenie, która należy do najbardziej przejmujących momentów trylogii – zimna, opanowana desperacja Keaton jest mistrzowska.
Lepiej późno niż później (Something's Gotta Give, 2003)
Keaton zagrała odnoszącą sukcesy dramatopisarkę, która niechętnie zakochuje się w starszym lowelasie (Jack Nicholson). Film Nancy Meyers pokazał Keaton w pełni dojrzałego talentu – dowcipną, seksowną, podatną na zranienie kobietę po pięćdziesiątce. Rola przyniosła jej kolejną nominację do Oscara i udowodniła, że Hollywood może tworzyć romantyczne komedie dla starszych bohaterek.
Pokój Marvina (1996)
Keaton wcieliła się w kobietę umierającą na białaczkę, która przez dwadzieścia lat opiekowała się chorym ojcem. Gdy ten potrzebuje przeszczepu szpiku, bohaterka kontaktuje się ze swoją siostrą (Meryl Streep). To jedna z najbardziej wyciszonych i emocjonalnie dojrzałych ról Keaton – bez swojego charakterystycznego humoru pokazała głębię i subtelność dramatycznego warsztatu.
Zmowa pierwszych żon (1996)
U boku Bette Midler i Goldie Hawn Keaton zagrała porzuconą żonę, która wraz z przyjaciółkami planuje zemstę na byłych mężach. To komedia o kobiecej solidarności, starzeniu się i odzyskiwaniu własnej wartości. Keaton stworzyła postać wrażliwą, ale stopniowo odkrywającą w sobie siłę – film stał się tytułem kultowym i przy okazji jednym z najbardziej dochodowych obrazów 1996 roku.
