Materiał pochodzi z najnowszego numeru K MAG 117 Diuna 2024, tekst: Dominika Sitnicka.

Gdybyś miała sama wymyślić dla siebie rolę, co by to było?

Marzy mi się zagranie czegoś, co wymagałoby ode mnie radykalnej przemiany. Prawdziwym spełnieniem byłaby rola podobna do kreacji Charlize Theron w „Monster” albo Margot Robbie w „Ja, Tonya”. Wyrazista, elektryzująca bohaterka. Nie chodzi tylko o charakteryzację, ale wcielenie się w kogoś, kto byłby twoim skrajnym przeciwieństwem w kwestii zachowania, ekspresji, sposobu bycia.

Co by to była za bohaterka w twoim przypadku?

Często fantazjuję o zagraniu dresiary.

A w „Królu dopalaczy” nie wcielasz się w dresiarę?

Nie, to zupełnie inny rodzaj postaci. Przez dresiarę rozumiem kogoś, kto ma szaloną ekspresję, jest wybuchowy, głośny, bezpośredni. Tamta bohaterka taka nie jest. Co nie zmienia faktu, że jestem bardzo podekscytowana tym filmem. Tytułowego „Króla dopalaczy” gra Tomek Włosok, a ja wcielam się w jego partnerkę. Jak łatwo się domyślić, to historia o początkach dopalaczy w Polsce. Sama jestem ciekawa, jaki film nam wyszedł, bo widziałam tylko urywki scen, które postsynchronowałam, a to potrójny debiut – reżyserski, producencki i operatorski.

Próbujesz swoich sił także za granicą?

Walczę o swoje marzenia. Staram się codziennie ćwiczyć akcent i regularnie nagrywam selftape’y, czyli biorę udział w castingach online.

Planowałaś wyjechać? Od innych aktorów słyszałam, że nic nie zastąpi obecności na miejscu i bezpośredniego kontaktu.

Były takie plany, ale pewne kwestie zaważyły na tym, że musiałam zostać – jedną z nich był strajk scenarzystów. Mam w Stanach swoją reprezentację; agenta, menedżerki, biorę udział w castingach. W pewnym momencie planowałam wyjechać na dłużej, zostać tam i nie brać udziału jedynie w castingach online, co przyjęło się w branży postcovidowo. To oczywiście duża wygoda dla aktorów spoza Stanów: zamiast wsiadać w samolot, nagrywam siebie w domu. Obecności na miejscu nie da się jednak do końca zastąpić, a ten strajk sprawił, że musiałam zostać tutaj.

Czujesz żal?

W mikroskali może trochę, ale w skali makro zdaję sobie sprawę, jakie to ważne dla całego środowiska, i całym sercem to wspieram. Jestem pod ogromnym wrażeniem, że aktorzy zdecydowali się na ten strajk, że zachowali się solidarnie z gildią scenarzystów i nie złamali się. Mój przyjaciel, który pracuje jako operator w Los Angeles, mówił mi: „Wiesz, Vanessa, my też strajkujemy, ale ile to może trwać?”. Te wszystkie znane osoby, wielkie nazwiska, które dołączyły do strajku i którym my najgłośniej klaszczemy, mogą sobie pozwolić nawet na dwa lata przestoju w pracy. Największym wysiłkiem strajk był jednak dla tych, którzy musieli martwić się o pieniądze na przeżycie kolejnego miesiąca. Bardzo ich za to podziwiam.

Strajk w Stanach dał też jakiś impuls polskiej branży? Macie kilka ważnych spraw do rozwiązania, jak na przykład opłata od platform streamingowych, która już funkcjonuje w kilku krajach Unii Europejskiej.

Problem polega na tym, że jesteśmy słabo uzwiązkowieni. Różne rzeczy mogą nas boleć, możemy o tym mówić głośno, ale bez masowej organizacji tak naprawdę nie mamy i nie będziemy mieli takiej siły przebicia. Powinniśmy wszyscy zapisać się do związku.

alt text

fot. Kamil Kotarba

Pewnie trudno się samoorganizować, jeśli wykonujesz wolny zawód. Raczej nie pracujecie na etatach.

Praca na etacie się zdarza, ale w przypadku aktorów to raczej pozorna stabilność. Po szkole przez dwa lata pracowałam na etacie w teatrze i dostawałam około dwustu złotych za spektakl. Przy takich zarobkach podpisujesz umowę na wyłączność, a grasz kilka spektakli w miesiącu.

Byłaś rozczarowana?

Może inaczej – zweryfikowałam swoje wyobrażenia o tym zawodzie i absolutnie nie chodzi o warunki finansowe. Praca w teatrze była moim największym marzeniem od wczesnego dzieciństwa. Teatr był dla mnie świątynią. Każdy spektakl, który widziałam, stanowił niesamowite doświadczenie.

Twoje najwcześniejsze wspomnienie z teatru?

Jeszcze z podstawówki, kiedy wychowawczyni zabrała nas do Teatru Rampa na spektakl dziecięcej grupy TINTILO. To były pełnoprawne, biletowane przedstawienia.

Nie żadne jasełka.

Nie, prawdziwy spektakl. Byłam absolutnie zachwycona. Zobaczyłam dzieciaki w moim wieku, które grają w profesjonalnych kostiumach, na scenie, z piękną scenografią, choreografią. Po zakończeniu jeden z aktorów wyszedł na scenę i powiedział, że odbędzie się nabór do zespołu, więc jeśli są na publiczności dzieciaki, które chcą się sprawdzić, niech się zgłoszą.

Zgłosiłaś się?

Nie od razu. W tym czasie już dużo tańczyłam i śpiewałam, ale nie miałam w sobie odwagi, żeby z miejsca się wyrwać. Nie miałam przekonania, że się nadaję, choć moja wychowawczyni mnie do tego namawiała. Dzień przed castingiem zadzwoniła do mnie przyjaciółka, która zaproponowała, żebyśmy poszły razem. Zrobiłam to spontanicznie, bez przygotowanego repertuaru, więc zaśpiewałam piosenkę z „High School Musical” i… dostałam się. Pamiętam każdy spektakl, w którym tam zagrałam. Pewnego razu brałam udział w otwierającej scenie. Uwielbiałam poprzedzający ją rytuał – rozgrzewkę taneczną i wokalną, charakteryzację, zakładanie mikroportu, próbę odsłuchu, a potem nagle stoisz za kurtyną, słyszysz widownię, która powoli cichnie, i czekasz, aż wszystko się zacznie. Pamiętam dokładnie, co czułam w tamtym momencie.

Stres?

Szczęście. Adrenalina też temu towarzyszyła, ale pozytywna, niosąca mnie, dodająca siły i dająca powód do życia. Nawet teraz, kiedy o tym mówię, to do mnie wraca.

Nadal tak masz?

Tak. To absolutnie niepowtarzalne uczucie, które towarzyszy mi tylko podczas grania na żywo. Nie wiesz, co cię czeka, jak wam pójdzie, czy wszyscy są w dobrej kondycji, jak zareaguje publiczność. Ten moment, sekundy przed rozpoczęciem, kiedy ludzie na sali milkną, a ty jesteś w stu procentach skoncentrowana… I nagle słyszysz dźwięk otwierającej się kurtyny. Nie ma nic bardziej niesamowitego.

Serial i film nie dają ci takich emocji?

Mam już większe doświadczenie w pracy na planie, więc jestem z tym bardziej oswojona. Już nie traktuję tego tak emocjonalnie, moje podejście jest bardziej zawodowe. Nigdy nie marzyłam o pracy w filmie czy serialu. To bycie w teatrze stanowiło dla mnie motywację do zdawania do szkoły teatralnej i pracy w tym zawodzie. Teatr pozostanie dla mnie miejscem z dziecięcego marzenia i pewnie nie potrafiłabym wybrać między filmem a sceną. Kocham realizować się na obu tych polach. Teatr ma w sobie coś onirycznego, nieuchwytnego. Jesteś tam tu i teraz i musisz grać zespołowo. Nawet w monodramie, gdzie twoim partnerem jest widownia.

Znajdujesz czas na grę w teatrze?

Tak, jestem świeżo po premierze spektaklu „Nienasyceni” w reżyserii Anety Sokołowskiej. Bardzo się cieszę z tego projektu, bo po szkole teatralnej i pracy na etat zastanawiałam się, czy teatr w ogóle jest dla mnie.

Dlaczego?

Moje wyobrażenia o magii teatru, pracy zespołowej i działaniu w imię sztuki zderzyły się z rzeczywistością.

Co cię rozczarowało?

Najogólniej mówiąc, brak dialogu, brak wsparcia, brak zespołowości. Bardzo mocno odczułam, że aktor w całej tej maszynerii jest tylko narzędziem. Nie wydaje mi się, że to wina konkretnej instytucji, w której się znalazłam. Chyba całe środowisko jest tak skonstruowane, ale momentami czułam się jak na drugiej fuksówce.

W ostatnich latach bardzo głośno było o przemocy, mobbingu w środowisku teatralnym. Dużo dyskutowano o toksycznych wzorcach oraz o tym, jak je zmienić.

To prawda, ale myślę, że zmiana zajmie lata. Nasze środowisko jest bardzo hierarchiczne. Moje pokolenie uczono tego już na początku szkoły, gdy starsi koledzy zwracali się do nas „fuksie”, „fuksie roku zerowego”. Bo wtedy jeszcze nie jesteś aktorem, właściwie „jesteś zerem”, a do szkoły dostałaś się „fuksem”. Wierzę, że słowa mają moc i już takie gesty ustawiają cię w pozycji podrzędnej, niszczą twoje poczucie wartości i sprawczości. Do tego dochodzi kultywowany w szkołach teatralnych model mistrzowski, gdzie profesor jest nieomylny.Oczywiście spotkałam wielu doświadczonych i inspirujących pedagogów, ale też mnóstwo takich, którzy wykorzystywali swoją pozycję do leczenia własnych kompleksów. Mam wrażenie, że wszyscy funkcjonujemy w branży, w której pokutują te modele relacji, i potrzeba prawdziwej rewolucji, żeby coś się zauważalnie zmieniło.

A nie zmienia się? W ostatnich latach zakazano fuksówek.

Powoli się zmienia, a ten zakaz jest tego przykładem. Fuksówki to jednak ekstremalny wykwit tej kultury. Opresyjne treści mogą być i są przecież wpajane także na zajęciach.

alt text

fot. Kamil Kotarba

Co jest tym opresyjnym przekazem?

To, że twoje zdanie się nie liczy. Ani twoje potrzeby. Liczy się aktorstwo jako misja, najważniejsza jest sztuka. Nie możesz brać pracy dla pracy, zagrać w serialu dziennym. To za mało szlachetne, bezwartościowe. Twoja praca jest wtedy bezwartościowa, a ty mało ambitna. Mam wrażenie, że młodsze pokolenia, również moje, starają się przekuwać ten balonik i traktować tę pracę właśnie jako pracę, jako zawód. To nie znaczy, że jej nie kochamy, że się w niej nie spełniamy. Wręcz przeciwnie. To znaczy, że będziemy szanować granice – swoje i innych. Będziemy walczyć o swoje poczucie bezpieczeństwa, komfortu pracy. Nie chcemy się w tym wszystkim spalić.

Na tym opiera się też konflikt pokoleń w miejscach pracy. Starsi często uważają, że millenialsi, a teraz zetki, są roszczeniowi, leniwi, nie zależy im. Spotkałaś się z takimi uwagami?

Akurat z takimi zarzutami się nie spotkałam. Pewnie dlatego, że jestem skrajnym control freakiem i kiedy wchodzę do pracy, daję z siebie sto milionów procent. Nie mówię tego, żeby się chwalić. Przeciwnie, doszłam do wniosku, że ten perfekcjonizm jest bardzo raniący, wynika z mojej niepewności i poczucia dyskomfortu. Często przynosi też efekt odwrotny od zamierzonego.

Co pozwoliło ci zrozumieć swoje zachowania?

Terapia, w której cały czas jestem. Poza tym dobre, głębokie relacje z rodziną i przyjaciółmi. Bardzo o nie dbam, podstawę stanowią szczere rozmowy. W ogóle szczerość to jedna z rzeczy, które najwyżej pozycjonuję w życiu. Niektórzy mi zarzucają, że jestem zbyt szczera, ale uważam, że to zaleta. Jestem z niej dumna.

W jakich sytuacjach bywałaś zbyt szczera?

W bliskim towarzystwie miałam pewną sytuację, gdy w zaprzyjaźnionej parze chłopak zaczął zdradzać swojąpartnerkę. Gdy to wyszło na światło dzienne, nikt tego na głos nie skomentował. Dla wielu osób to sytuacja, w którą osoby trzecie nie powinny się mieszać. Moim zdaniem nie powinno się milczeć, gdy widzisz, że komuś dzieje się krzywda i sobie z tym nie radzi. Nie mam problemu z tym, żeby podejść do takiego chłopaka i powiedzieć, co o tym myślę. Zaznaczyć, że jego zachowanie jest przekraczające i nieakceptowalne. Podobnie mam w codziennych sytuacjach. Nie znoszę chociażby, kiedy ktoś w niewłaściwy sposób odzywa się do kelnera albo osoby pracującej w usługach. Zawsze staram się zwracać temu komuś uwagę, to dla mnie kwestia szacunku i podstawowej moralności. Być może z tego wynika też, że sama jestem do bólu poprawna. Nigdy nie ryzykuję, nie szaleję, nie prowokuję różnych sytuacji. Upiłam się może raz w życiu.

Może to jednak ma większy związek z byciem control freakiem? Nie brakuje ci pozwolenia sobie na trochę szaleństwa?

Pewnie tę potrzebę szaleństwa spełnia moja praca, która daje przestrzeń do przeżywania wszystkich emocji. Możliwe, że z tego powodu jeszcze silniej kontroluję się na co dzień. Dawno temu wymyśliłam sobie siebie jako osobę porządną, poprawną, żyjącą w czarno-białym świecie, w którym można postępować tylko dobrze albo źle, i która zawsze będzie robić to, co słuszne. Staram się temu wyobrażeniu sprostać.

Nie żałujesz, że coś cię ominęło przez takie wyobrażenie siebie?

Raczej nie, bo ono zbudowało człowieka, którym jestem teraz, który z tym wyobrażeniem się mierzy, który nad sobą pracuje, który stara się przyjąć, że świat, i on sam funkcjonujący w nim, nie są idealne. Co więcej – że to dobrze. Jeśli żałuję, to pewnie tego, że starając się sprostać ideałowi dobrej i wyrozumiałej osoby, zbyt wiele potrafiłam wybaczyć w miłości. Wydawało mi się, że miłość to doskonały koncept, który wymaga poświęceń. Teraz wiem, że przychodzą momenty, kiedy trzeba powiedzieć „stop”, zawalczyć o siebie i postawić granice. Nie jest tak, że już nie wierzę w wielką miłość. Jasne, że wierzę, ale nie w miłość za wszelką cenę i taką, która bardziej cię rani, niż wzmacnia.

alt text

Masz plany na kolejny wyjazd za granicę?

Plany są, ale to skomplikowane, kiedy zyskujesz pozycję zawodową na miejscu. Robię projekty, o których marzyłam. Wychodzi trzeci sezon „Rojsta”, gdzie rozwinięty został wątek mojej postaci pojawiającej się w drugim sezonie. Do „Rojsta” castingowałam się już do pierwszego sezonu, gdy miałam dziewiętnaście lat i byłam na pierwszym roku szkoły teatralnej. Marzyłam o zagraniu z Dawidem Ogrodnikiem. Jeszcze jako nastolatka co weekend chodziłam z najbliższą przyjaciółką do kina na polskie filmy. Teraz, kiedy po latach mogę pracować z inspirującymi mnie wówczas twórcami – z Dawidem, z panem Andrzejem Sewerynem, z Janem Holoubkiem – to spełniające się marzenie. Jakbym żyła swoim snem. Wyjechanie z Polski na dłużej wiązałoby się z ryzykiem, postawieniem na szali tego, co już udało mi się tutaj osiągnąć. Dlatego na razie staram się korzystać z możliwości, które przyniosła pandemia, i nagrywam selftape’y. Zresztą jeden nagram po naszej dzisiejszej rozmowie.

Pewnie nie możesz powiedzieć, co to za projekt?

Tylko tyle, że to kolejny sezon uwielbianego przeze mnie serialu realizowanego przez dużą platformę. Chcę jednak podkreślić, że te castingi traktuję warsztatowo. Każde takie podejście czegoś cię uczy, otrzymujesz uwagi, a nawet jeśli nie, to samo przygotowanie takiego materiału wymaga kilku godzin ćwiczeń. Wierzę, że moja praca ma sens, że prędzej czy później zaprocentuje. To nigdy nie jest zmarnowany czas.

Sądziłam, że każde takie odrzucenie to jednak podcięcie skrzydeł.

Po wyjściu z castingu dosłownie od razu o nim zapominam. W Polsce, gdzie rynek jest mniejszy, castingi są traktowane jako szansa. Ta jedna, rzadka szansa na sukces i zaistnienie. Trudno się nie zestresować w takiej sytuacji, a do castingu trzeba podejść jak do części procesu. Idę i się spodobam – fajnie. Nie spodobam się? Też okej, idę dalej i nie rozpamiętuję tego. W Stanach, gdzie branża jest nieporównywalnie większa, takich castingów możesz mieć kilka w tygodniu, więc i o dystans łatwiej. Doświadczam tego właśnie z selftape’ami, które traktuję jako ćwiczenie, ale też naukę pokory, bo jednak wystawiamy się na ocenę.

Czytasz recenzje albo komentarze w internecie?

Kiedyś to robiłam, teraz już prawie wcale. Jeśli czytam recenzje, to raczej od krytyków i dziennikarzy, których pracę znam i szanuję. Nie robię tego często, bo to potrafi mocno wpłynąć na moje samopoczucie. Miałam tak z serialem „Dziewczyna i kosmonauta”, który dostał mieszane recenzje. Zdarzało mi się słyszeć naprawdę budujące słowa od artystów, których pracę szanuję; że to świetna rzecz, odważna, oryginalna. Pojawiło się jednak też wiele przykrych i niepochlebnych opinii, na przykład w „Gazecie Wyborczej”. Totalnie cieszyłam się z tego projektu i możliwości zagrania czegoś innego, poznania świetnych aktorów, stworzenia serialu oryginalnego dla największej platformy. Jednak takie słowa odbierały mi dużo radości z projektu i pracy, którą w niego włożyłam. A mówimy o recenzjach, które są przefiltrowane – komentarze w internecie to jeszcze inny poziom. Nie warto ich czytać, bo nawet jeśli wydaje ci się, że jesteś odporna na niemerytoryczną krytykę, to uwagi dotyczące wyglądu i gnojenie są po prostu przykre i raniące. Szkoda na to życia.

Jak doszło do tego, że zaczęłaś działać dziennikarsko?

Jako nastolatka nie sądziłam, że aktorstwo może stać się moim zawodem, nie byłam nawet świadoma istnienia studiów teatralnych. W liceum rozważałam inne ścieżki, między innymi architekturę, sporo też myślałam o dziennikarstwie muzycznym. Ciekawiła mnie praca w radiu, układanie setlist z indie i alternatywą. Pewnie gdybym nie dostała się do szkoły teatralnej przy pierwszym podejściu, zrezygnowałabym z aktorstwa.

A łyżwiarstwo? Tym zajmowali się twoi rodzice.

To właśnie rodzice zachęcali mnie do postawienia na pewny, stabilny zawód. Do uprawiania łyżwiarstwa figurowego w Polsce nie ma po prostu warunków. Od czwartego roku życia musisz ćwiczyć codziennie, podczas gdy w Warszawie jest jedno profesjonalne lodowisko, na którym próbują się zmieścić łyżwiarze, hokeiści, pary taneczne, sportowe, amatorzy i uczestnicy ślizgawek. Były bardzo małe szanse na powodzenie w tej dziedzinie.

Skąd w takim razie radio?

Byłam gościnią w „Bolesnych Porankach” – najpierw przy okazji promocji „Hejtera”, potem pierwszego sezonu „The Office PL”. Rozmowy prowadził Arek Sitarz, czyli Ras, i Piotrek Kędzierski. Gdy Kędzior odchodził z „Bolesnych Poranków”, Arek szukał nowej współprowadzącej i przyszło mu do głowy, że mogłabym się sprawdzić.

Podobało ci się?

Miałam przy tym mnóstwo frajdy, bo lubię rozmawiać z ludźmi, ale „Poranki” są wymagającą formułą. Cały czas musisz zabawiać słuchaczy, trzymać tempo, a tematyka jest szeroka i często rozmawiasz o rzeczach, które cię średnio dotyczą. Mam przekonanie, że jeśli mówisz o tym, co rzeczywiście na maksa cię interesuje, na czym się znasz, co kochasz, to będzie o wiele bardziej interesujące dla słuchacza. Dlatego bardzo się ucieszyłam, gdy po zrezygnowaniu z „Poranków” dostałam propozycję poprowadzenia autorskiej audycji. Wymyśliłam format, do którego zapraszam ludzi czerpiących z muzyki w swojej pracy filmowo-teatralnej, i w trakcie rozmowy będziemy wspólnie słuchać utworów, które moich gości zawodowo zainspirowały. Zapraszam również ludzi ze świata muzyki, dla których film jest inspirującym medium. W pewnym momencie „movie:my” znalazło się w pierwszej dwunastce najpopularniejszych polskich podcastów na Spotify. Dużą inspiracją była dla mnie audycja Alka Pietrzaka „Ciąg dalszy kinematografii” w Radiu Kampus. Słuchałam jej niemalże w każdą niedzielę po powrocie z zajęć w szkole teatralnej. Możliwe, że gdyby nie ta audycja, nie zdecydowałabym się sama spróbować. To dla mnie był dowód, że można robić super rzeczy zawodowo, a jednocześnie mieć alternatywną pasję, rozmawiać z innymi ludźmi o muzyce, filmach i to wcale nie ujmuje twojej pracy artystycznej.

Ktoś w ogóle tak myśli?

Tu chyba odzywa się wychowanie ze szkoły teatralnej – że jak już wykonujesz tę pracę, skupiasz się na niej i nie robisz nic pobocznego, bo to w jakiś sposób niegodne. Zresztą zdarzyło mi się usłyszeć po zakończeniu zdjęć na planie komentarze w stylu: „To co? Idziesz teraz do tego swojego radyjka?”. Jeśli ludzie czepiają się radia, to nie chcę nawet pytać, co myślą o tym, że aktor nagrywa TikToki albo reklamuje kremy na Instagramie.

alt text

fot. Kamil Kotarba

Mam wrażenie, że połowa aktorów to jednocześnie influencerzy.

No i super, niech korzystają z tej możliwości i przywilejów. Moja koleżanka z branży muzycznej właściwie tylko dzięki takim współpracom była w stanie przetrwać pandemię. Wracam oczywiście do myśli, że to nie są stabilne zawody.

Sama raczej oszczędnie dobierasz współprace?

Zdarza mi się wziąć w czymś udział, jeśli wiem, że stoją za tym fajni ludzie i utożsamiam się ze wspieraną przeze mnie marką, ale podchodzę do tego raczej wstrzemięźliwie. Podobnie jak do programów rozrywkowych.

Boisz się, że środowisko mogłoby przestać traktować cię poważnie?

Myślę, że łatwo trafić do szufladek, które mogą cię pozbawić szansy na wymarzoną rolę. Nadal mocno rozpowszechnione jest przekonanie, że aktor to artysta i z tego tytułu pewne rzeczy ci nie przystoją.

Nie uważasz siebie za artystkę?

To pewnie kwestia tego, jak chcesz coś zdefiniować. Jestem artystką, bo mam artystyczną duszę, ale wolę myśleć o aktorstwie jak o zawodzie. To daje mi bufor bezpieczeństwa i poczucie, że choć kocham aktorstwo z całych sił i jest moją największą pasją, nie stanowi jedynej treści mojego życia. Grałam kiedyś w spektaklu, który mnie emocjonalnie rozwalał. Dosłownie wyrywałam sobie pukle włosów z głowy na scenie, żeby grać bardziej autentycznie i nie tylko pokazać ból i rozpacz, ale także je poczuć. Teraz wydaje mi się to bez sensu. Najważniejsze jest to, czy udźwigniesz rolę warsztatowo. Nie musisz w środku przeżywać armagedonu, jaki odgrywasz na scenie. Pokochałam ten zawód, ponieważ sprawia, że czuję się najszczęśliwsza na świecie. Nie chcę rezygnować z tego uczucia.

Vanessa Aleksander – polsko-słowacka aktorka, absolwentka Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Wystąpiła między innymi w serialach „The Office PL”, „Wojenne dziewczyny”, „Dziewczyna i kosmonauta”, „Rojst 97’” oraz filmach „Sala Samobójców. Hejter”, „Marzec 68’”. W przeszłości aktorka Teatru Współczesnego, aktualnie można ją oglądać na scenie Och Teatru i Garnizonu Sztuki. Ma na koncie również wiele ról dubbingowych, była polskim głosem współczesnej wersji Mulan. Za rolę Gabi w filmie „Sala Samobójców. Hejter” w reżyserii Jana Komasy została nominowana do nagrody dla najlepszej aktorki na festiwalu Tribeca w 2020 roku. Laureatka głównej nagrody aktorskiej na 37. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi. Prowadzi swój podcast „movie:my”, prywatnie pasjonują ją sporty zimowe i muzyka.

zdjęcia i dyrekcja artystyczna Kamil Kotarba

stylizacja Marta Morzy

makijaż Kasia Biały / D'Vision Artists

włosy Daniel Gryszke / D'Vision Artists

produkcja Karolina Bordo / K MAG

asystent fotografa Damian Tomaszowski

asystentka stylistki Martyna Staneczek

podziękowania dla Daylight Studio (daylightstudio.pl)