Z opisu filmu można się dowiedzieć, że „Armand” porusza kwestię incydentu między dwoma chłopcami, który prowadzi do konfliktu jego rodziców. To oczywiście prawda, coś się wydarzyło między Armandem i Jonem. W dodatku jak to w przypadku dzieci, nie do końca wiadomo, kto mówi prawdę, co zostało zmyślone, a co dopowiedziane. Elisabeth (Reinsve) zostaje wezwana do szkoły na rozmowę z nauczycielką, podczas której słucha rewelacji na temat swojego syna, stojąc niczym na stosie w obliczu rodziców drugiego chłopca. Nie zagłębiając się w detale fabuły, warto wspomnieć, że tłem akcji filmu trwającego blisko dwie godziny jest szkoła. Przeprowadzenie widza przez historię dziejącą się w tak ograniczonej, klaustrofobicznej scenerii nie jest proste, jednak Tøndelowi się to udało. Nie brakuje dłużyzn, na które niektórzy mogą utyskiwać, inni zaś będą ich fanami, ale niezależnie od sympatii do przeciągniętych scen film nie nuży, nie zjada swojego ogona i nie gubi wątków. Dokłada kolejne warstwy, które razem składają się na spójną całość, a napięcie pomiędzy bohaterami nieraz krępuje, nawet kłuje. Choć pewne zabiegi zostały rodem wyjęte ze szkoły filmowej, absolutnie nie rażą, jeśli pamiętamy, że to pierwszy pełnometrażowy film reżysera. Dużym plusem jest także muzyka Elli van der Woude.

Czytaj dalej