Wchodzę na Yuma Stage — jedną z najbardziej ikonicznych przestrzeni festiwalu, gdzie muzyka elektroniczna przybiera niemal rytualną formę. W środku powietrze jest gęste od oczekiwania, przeszywane co chwila pulsującymi strumieniami światła i migotliwymi refleksami z zawieszonych nad głowami kul dyskotekowych. Klangkuenstler właśnie kończy swój set — surowy, bezkompromisowy, nasycony niemiecką precyzją i chłodnym, intelektualnym sznytem. Tłum reaguje z entuzjazmem, ale w powietrzu nadal unosi się elektryzujące napięcie. Coś nadchodzi.