Szlaki „Chorej na siebie” przetarły takie filmy, jak chociażby niedawny „W trójkącie” Rubena Östlunda czy „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie” Paolo Genovese z Kasią Smutniak z 2016 roku. Ich twórcy w podobny, prześmiewczy sposób zwracają uwagę na absurdy współczesności, takie jak „przyklejenie” do smartfona czy zaślepienie władzą i bogactwem. Z kolei w „Chorej na siebie” reżyser skupia się na pragnieniu bycia zauważonym. Z jakiegokolwiek powodu. Idąc za słowami: „Nieważne, jak o tobie mówią, ważne, by mówili”, poznajemy Signe (Kristine Kujath Thorp) i jej chłopaka Thomasa (Erik Sæther), wschodzącego artystę, który do tworzenia sztuki kradnie meble. Gdy on zaczyna odnosić pierwsze sukcesy, Signe pozostawiona w tyle robi wszystko, by ktoś ją zauważył. Wymyśla, kłamie, szuka sposobów na zwrócenie na siebie uwagi. W końcu trafia na metodę, której mimo niebezpieczeństwa postanawia spróbować.