Pokaz RTW Margieli pod wodzą Glenna Martensa był jak dobrze skrojony garnitur – poprawny, zgodny z zasadami, ale pozbawiony tego jednego gestu, który sprawia, że ubranie zaczyna żyć. Widzieliśmy wiele odniesień do archiwów, ale raczej w wersji rekonstrukcyjnej niż reinterpretacyjnej. Były momenty, w których przebijał się „Martens-filter”, jak top wyglądający na zrobiony z taśmy klejącej połączony z kwiatowym motywem – duet tak absurdalny, że aż trafiony. Tyle że to były pojedyncze błyski, nie konsekwentna narracja.