Mówisz, że dzielisz dni na te, gdy chodzisz prosto, i te, gdy chodzisz krzywo. Jaki masz dzisiaj dzień?

Pół-prosto, pół-krzywo. Nazwałabym to dniem przejściowym.

Dlaczego akurat taki?

Dzisiaj jest wyjątkowo zimno. Czuć, że nadchodzi jesień, a z nią zimne prądy. A co za tym idzie, to, że bolą mnie plecy. Zupełnie inaczej jest, gdy wyjeżdżam na wakacje do ciepłych krajów i mogę wygrzać stawy w słońcu. Nic mnie wtedy nie boli.

Jesteś ciepłolubna.

Dlatego chyba muszę się wyprowadzić z naszego kraju.

Będziemy coś jeść?

Nie, ja się, mówiąc delikatnie, objadłam.

Czym?

Tak zwanym polskim jadłem.

A dokładniej?

Zjadłam krem pomidorowy i gołąbki.

Sama gotowałaś?

Jadłam w knajpie.

A gotujesz?

Czasami. Każdy artysta ma w sobie, czy chce, czy nie, finezję. Wystarczy, aby się przyuczył w kwestii gotowania. Wtedy też zawsze wyjdzie mu coś ciekawego.

[W trakcie rozmowy Doda przegląda album „Okiem Komara” - przyp. red.].

O! Temu Włochowi wsadziłam kiedyś język w usta.

Żałujesz?

Nigdy nie żałuję. Jak robisz to rzadko, to nie ma czego żałować.

Dziewczyna Bonda to ucieleśnienie piękna, zmysłowości, seksualności, siły oraz życiowego poweru. Dla nas jesteś dokładnym zestawieniem tych cech. Dlatego też wybraliśmy ciebie do tego numeru. Oglądałaś kiedyś Bonda?

Oglądałam, ale że się tak wyrażę – szału nie ma.

Nawet jak byłaś mała i James Bond leciał w telewizji?

Te filmy zupełnie do mnie nie przemawiały i nie kręciły. Motyw dziewczyny Bonda jest dla mnie również mało interesujący.

Dlaczego?

Bo nie ma w tym najmniejszego sensu, aby być jedną z wielu. Zawsze mogłabyś okazać się tą jedną, jedyną. To jest trochę tak, jak z byciem jedną z żon arabskiego pochodzenia. Jestem pierwszą żoną, niby najważniejszą, co z tego, że mój mąż śpi jeszcze z siedmioma innymi żonami pod jednym dachem. Skoro nie chciałaś być dziewczyną Bonda, to może samym Bondem? W życiu! Dla mnie jego postać jest zbyt wycackana, wymuskana. Jeśli miałabym wybierać, którą postacią filmową jestem, byłaby to zdecydowanie Nikita. Też byłabyś na usługach innych ludzi. Ale jeśli rozmawiamy o wizerunku, to jej postać zdecydowanie bardziej do mnie przemawia. Dzika, zimna, bezwzględna, seksownie nieujarzmiona. Nie chodzi mi o ideę. A jeżeli miałabym wybierać, to najbardziej chciałabym być Czarodziejką z Księżyca. Pasuje wam taka odpowiedź? Jak najbardziej. A jacyś inni bohaterowie filmowi, których lubisz? Jestem wielką fanką Bruce’a Lee. Jest kilka filmów, w których bardzo mi się podoba. A jeśli chodzi o postaci kobiet, lubię te, które mają w sobie dużą dozę męskich cech. Moim numerem jeden jest postać Lary Croft. Lubisz Angelinę Jolie? Jeśli mówimy o jej kreacjach filmowych, to rola w „Tomb Raiderze” była jedną z najlepszych. Dla mnie liczą się wizualne aspekty, takie jak ładny biust i pośladki. Abstrahuję od tego, czy był prawdziwy, czy nie. Wyglądała smakowicie. Smakowicie i obficie. A jako osoba prywatna? Moim zdaniem cierpi na przypadłość, która w terminologii funkcjonuje jako rozszczepienie jaźni. Mówiąc bez ogródek, jest psychicznie chora. Ale wiecie dlaczego? Bo jej znakiem zodiaku są Bliźnięta. W tym przypadku jest to nagminna sytuacja. Wiem to, bo ludzie spod tego znaku wręcz do mnie lgną. Wygląda to tak, że przyklejają się do konkretnego wizerunku wnikającego w ich mózgoczaszkę. Nagle następuje punkt zwrotny i ich światopogląd zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni. I wtedy nagle nie wiesz, o co chodzi. Bo jak w trakcie pięciu minut można się tak diametralnie zmieniać? Ty za to jesteś typowym Wodnikiem? Nie ma czegoś takiego jak typowy Wodnik. Z tego, co wiem, ich jedyną obliczalną cechą jest brak obliczalności. Non stop bawisz się krzesłem. Mogłabyś nim teraz rzucić? Nie prowokujcie mnie. Bardzo lubię, jak coś się dzieje. O! Mam dobry przykład, musiałam obciąć sobie grzywkę, bo na jednej z ostatnich imprez bardzo znacząco zmniejszyłam dystans między swoim czołem a czołem kolegi. Mówiąc szczerze – przyjebałam mu z dyni. Z jakiego powodu? Bez konkretnych pobudek. Rozmawialiśmy na temat strachu. On nie był w stanie pojąć tego, że można w jakikolwiek sposób odczuwać strach przed kobietą. I przekonał się, że można? Wiecie co? W bardzo szybkim tempie wyzwoliłam w nim dość dużą dawkę adrenaliny, której nigdy wcześniej nie poczuł . Ale adrenalina ma to do siebie, że jest uzależniająca. Wróćmy jeszcze na chwilę do tematyki twoich ulubionych filmów. Wyobraź sobie, że siedzisz sama w domu. Chcesz się wyluzować, co wtedy włączasz? Byłby to „Gladiator”, „300”, „Spartakus”, „Apocalypto”, „Troja”. To są moje klimaty! Klimaty walki? Zupełnie nie. To nie ma nic wspólnego z tą tematyką. Uwielbiam te filmy, bo opowiadają o cechach, które są niestety wymarłe w teraźniejszym świecie. Czyli? Godność, honor, wierność, oddanie oraz przyjaźń. Ta ostatnia wartość jest niby najważniejsza dla każdego. Sama taką regułkę wypowiadaną przez ludzi słyszałam wiele razy, ale nic za tym nie szło. Uwielbiam oglądać tego typu filmy, bo odnoszę wrażenie, że idealnie pasuję do tamtego świata. No i oczywiście takiego mężczyznę chciałabym mieć. Ciężko znaleźć wojownika, który cechuje się wymienionymi przeze mnie wartościami. Którego wojownika chciałabyś mieć? Achillesa. Bo? Bo mamy jedną bardzo ważną wspólną cechę. Wyzbyliśmy się wszelkich duchowych dóbr, jakie panoszyły się na tym świecie. Mówię o bezpieczeństwie, stabilizacji i rodzinie. Na ich miejscu znalazła się nieśmiertelność, czyli coś, czym może zabłysnąć tylko i wyłącznie artysta, zaszczepiając się w umysłach pokoleń na wiele tysięcy lat. I to bez jego cielesnej obecności. Mam nadzieję, że mnie zrozumieliście. Poproszono mnie niedawno o pisanie felietonów i jeśli nie wy, to któż może wiedzieć, o czym ja mówię.

alt text

fot. Zuza Krajewska i Bartek Wieczorek

Załóżmy, że znajdujesz tego Achillesa.

Matka mu mówi: „Synu, jak nie pojedziesz na wojnę, to znajdziesz sobie wymarzoną żonę. Twoje życie będzie usłane różami. Niestety, nie zapiszesz się w historii ludzkości. Jeśli natomiast pojedziesz na wojnę, nie wrócisz z niej żywy. Twoje imię jednak będzie na ustach wielu pokoleń”. Co więc zrobi Achilles? Będzie zapierdalać na wojnę. Mówi do swoich wojowników: „Wiecie, po co tam płyniemy? Po NIE-ŚMIER-TEL-NOŚĆ!”. I co ja wtedy robię? Tatuuję sobie ten wyraz na ręku. Gdybym znalazła mojego Achillesa, zbałamuciłabym go. Na lwiej skórze. Nakarmiłabym go winogronami, piła wino i pojechalibyśmy razem na ognistym rydwanie w nieznane...

Ale masz to jakoś ułożone w głowie? Ty go musisz znaleźć, czy on ciebie?

Nie ma to najmniejszego znaczenia.

Po prostu musi zaiskrzyć?

Zaiskrzenie to pojęcie względne. Czasami dzieje się od razu, a czasami musisz na nie czekać rok. Wydawało mi się, że już mam tych swoich Achillesów, ale okazało się, że to bardzo marne amorki.

Sama często mówisz i podkreślasz, że chciałabyś znaleźć miłość.

Tak, nie chodzi oczywiście o desperackie szukanie miłości. Nie będę jednak oszukiwać, że nie mam w sobie uczuć. Bo po co? Jestem nimi nasączona.

Jak u ciebie z agresją?

Moją największą wadą jest to, że jestem nieobliczalna. W afekcie nie istnieją dla mnie żadne słowne tematy tabu. To samo dotyczy aspektu fizycznego. Mówię o kwestii seksu i codziennego życia. Bardzo szybko przechodzę z emocji w emocje, często bardzo skrajne. Wiele osób nie potrafi przez to ze mną wytrzymać. Często sama z sobą nie potrafię, dlatego szukam balsamu.

A co się stanie, kiedy znajdziesz kogoś równie spontanicznego jak ty?

Nikt mnie nigdy niczym nie zaskoczył. Bardzo chciałabym, aby ktoś mnie stymulował i nakręcał. Być może 31 lat temu ktoś taki się narodził i właśnie go poznałam...

Co myślisz o biseksualności?

Mam wrażenie, że teraz panuje na nią moda.

Istnieje teoria, że człowiek z natury jest biseksualny.

Gdybyśmy przejrzeli wszystkie historie świata od początku, seks pomiędzy mężczyznami był rzeczą logiczną i oczywistą. Wystarczy włączyć sobie film „Aleksander Wielki”. Tam non stop jest podkreślane, aby żołnierze nie kopulowali z kobietami, bo są nieczyste. Znacznie lepiej było zabawić się z kolegą. Teraz widzicie, jak ciężko miałyśmy, aby przebić się do męskich serc?

A jak z twoją biseksualnością?

Jest i już. Nie analizuję jej. To byłoby tak, jakbym zastanawiała się nad tym, że mam brązowe oczy.

A jakby twój Achilles się na to nie godził?

Achilles nie ma innej opcji. Bierze mnie w pakiecie, więc musi zaakceptować. Bycie ze sobą to nie koncert życzeń, że ktoś ma być taki czy siaki. Ale z facetami tak jest. Każdy myśli, że stanie na naszej drodze i będzie tym jedynym, który sprawi, że nasze przemyślenia będą inne dzięki niemu. No niestety, tak to nie działa.

Jesteś w ogóle w stanie iść na jakieś kompromisy?

Idę cały czas. Ostatnio poszłam na kompromis w kwestii spania z facetem w jednym łóżku. Nienawidzę z kimś spać.

Dlaczego?

Bo to wysysa z nas pozytywną energię. Przypatrzcie się temu, czy jakiekolwiek zwierzę śpi z innym zwierzęciem? Nie! To, że nie sypiam z kimś w jednym łóżku, nie oznacza, że chce pokazać niechęć do intymności albo niezależność. Bynajmniej! Każdy z nas potrzebuje chwili, kiedy może naładować się energetycznie. Jedyną dobrą okazją do tego jest moment snu. Postanowiłam jednak spróbować zasnąć w jednym łóżku. Jestem w szoku, bo nie żałuję.

Chciałabyś podróżować ze swoim Achillesem?

Bardzo. Tylko on dźwigałby mój bagaż [śmiech].

Masz na swoim koncie podróż życia?

Każda podróż jest podróżą życia do chwili, kiedy nie nastąpi kolejna.

Dokąd chciałabyś pojechać?

Wiecie co, w sumie nie widziałam 3/4 świata, także tych miejsc jest bardzo dużo. Bardzo chciałabym pojechać do Australii, Tajlandii i Nowej Zelandii. Chociaż nie wiem, czy Tajlandia byłaby dobrym pomysłem. Boję się tsunami. Noc w noc mi się śni, że muszę uciekać przed nim.

We śnie jesteś wtedy sama?

Są ze mną wszyscy – moja mama, tata i babcia. Czuję się za nich odpowiedzialna i staram się ich uratować. Uciekamy na ostatnie piętro.

Jesteś prorodzinna?

Zdecydowanie nie. Pewnie gdyby teraz siedziała tu moja mama, od razu by temu zaprzeczyła. Bo przecież mamy taki dobry kontakt! Ale Świąt od sześciu lat nie spędzamy razem. Zawsze gdzieś wyjeżdżam.

Prorodzinna nie jesteś, ale kredyt rodziców spłaciłaś. I to za pierwsze zarobione pieniądze.

Bo trzeba rodziców rozpieszczać, kiedy to tylko możliwe. Mam nawet taki klucz doboru znajomych. Moimi przyjaciółmi nie będą ci, którzy nie szanują swoich rodziców.

Jechałaś kiedyś stopem?

Pewnie. Nawet ostatnio wybrałam się do Łodzi. Obraziłam się wówczas na wszystkie środki lokomocji. Napisałam na kartce „Łódź” i stanęłam na drodze.

I jak ludzie reagowali na twój widok?

Myśleli, że kręcę program. Nie chcieli mnie wziąć, bo bali się, że będą w telewizji. Delikatnie im wytłumaczyłam, że to nie żaden program. Faceci nie chcieli mnie brać, dopiero jakaś kobieta.

Spałaś kiedyś w namiocie?

Tak, z moim pierwszym chłopakiem. To było dość zabawne. Miał na imię Michał. Nie zapomnę, jak do mojej mamy przyszła jego matka i powiedziała: „Nie pozwolę na ten związek. Pani córka to femme fatale”. Miałam wtedy 13 lat. Mama pozwoliła nam rozbić namiot w ogródku, bo nie chciała, abym szwendała się gdzieś po krzakach. Siedzieliśmy w tym namiocie, w tle leciała Edyta Bartosiewicz, a my ostro się całowaliśmy.

To był ten sam chłopak, z którym uciekłaś pierwszy raz z domu?

Nie, tamten to Damian. Z nim też byłam pod namiotem, nad jakimś jeziorem. Ale to doświadczenie było dość traumatyczne. Dlaczego? Bo non stop padało i w namiocie było mnóstwo szczypawic. Jeśli chodzi o tę ucieczkę, to było dość zabawnie. Zatrzymaliśmy się razem w mieszkaniu naszego kolegi. Jednak Wandzia donosiła nam obiady. Dzwoniła, czy jestem głodna i mówiła: „Siedźcie sobie tam, siedźcie”. No i zobaczcie! Dla mnie ta przygoda z ucieczką od razu była spalona. Ja miałam głodować, szukać jedzenia, rodzice mieli być wściekli. Wszystko poszło w cholerę!

To była twoja pierwsza ucieczka z domu?

Pierwsza i ostatnia.

Zawsze w miłosnych uniesieniach towarzyszyła ci Edyta Bartosiewicz?

No co wy! To mój chłopiec był jej fanem. Dla mnie numerem jeden było Kelly Family. Muzyka Bartosiewicz była moim pierwszym kompromisem i ustępstwem, na jakie poszłam dla faceta. Udawałam, że piosenka „To jest mój sen” jest moją ulubioną. „Tak, mam wszystkie jej płyty!”, ściemniałam.

A w kim z Kelly Family się kochałaś? Angelo czy Paddy?

Z małolatami jest tak, że jak facet dobrze wygląda i gra na jakimś instrumencie, to najważniejszą kwestią jest, aby był mniej więcej w twoim wieku, bo przypuszczalnie może być twoim mężem. Takim kluczem kierują się siksy, wybierając ciacha z bandu. Marzenia wtedy mają sens i wierzysz, że się urzeczywistnią. Miałam wtedy 13 lat, Angelo miał 15, czyli to była moja miłość. Ten najgorszy, najbrzydszy. Wyglądał jak koń po promieniowaniu. Teraz bym wybrała innego.

Kogo?

Paddiego.

Ale już chyba nie słuchasz Kelly Family?

Ostatnio moi znajomi na prywatce chcieli zrobić dowcip i puścili ich jedną piosenkę. I wtedy dla mnie prywatka się skończyła. Zaczęłam po kolei wałkować ich wszystkie płyty. Nie było zmiłuj! I te łzy w oczach!

Twoja kolejna miłość muzyczna to?

Kolejna historia teraz przyszła mi do głowy. Jestem typem chłopczycy, tylko bardzo dobrze się maskuję. Matka ścięła mi grzywkę na prosto, jechałam po chodniku moim składakiem. Pamiętam, że miałam coś takiego na szprychach, że było słychać, że jadę. Widzę, jak pod kątem prostym wyjeżdża nagle zza zakrętu piękna, lśniąca kolarzówka. Jej kierowca ma rękawiczki z obciętymi palcami i nagle, łup! Walnęłam w kolarzówkę. On wyskoczył na mnie: „Co robisz, głupi dzieciorze!”. Mnie zabrakło słów i uciekłam. Przeszłam wtedy największą w życiu metamorfozę.

To znaczy?

Zapuściłam grzywkę, założyłam aparat na zęby i zaczęłam chodzić na obcasach.

I dla niego pisałaś te swoje dramatyczne wiersze?

Nie, to robiłam tylko kiedy miałam doła. Ale rozumiecie to? Dwa lata się tuningowałam. Był moim sąsiadem, więc chodziłam okrężnymi drogami, żeby go nie spotkać. Po dwóch latach z premedytacją w zielonej jaskrawej spódnicy i pomarańczowych szpilkach przeparadowałam przez tę ulicę. Grał w kosza z kolegami. Jego piłka gdzieś tam poleciała na bok i... został moim chłopakiem. Koniec historii!

I czego wtedy zaczęłaś słuchać?

Dżem, srem i takie tam.

Kupiłaś ostatnio jakąś płytę?

Kupiłam starą płytę zespołu Sweet Noise.

Podobno masz niewielu przyjaciół?

Bo wyznaję zasadę, że ten, kto ma wielu przyjaciół, nie ma żadnego. Mam grupkę oddanych mi osób i raczej nie poszerzam tego grona. No chyba że znajdzie się ktoś, kto nie wie, kim jestem, ile mam na koncie i czym się zajmuję.

Ludzie lubią ogrzewać się w twoim blasku?

Z tym jest dość ciężko, bo jestem na tym punkcie wyjątkowo przewrażliwiona. Jestem dość nieufna. Boję się, że ktoś prowadzi ze mną grę, która ma go doprowadzić do konkretnego celu. A o tym dowiaduję się ostatnia i to dopiero jak ten cel osiągnie. Do kitu.

Jeden z naszych znajomych był z tobą na domówce. Obrzucaliście się wtedy ciastem. Mówił, że zaobserwował, że ludzie bardzo ci nadskakują.

Zupełnie ignoruję tego typu zachowania. Nawet idąc ulicą, nie zwracam uwagi, czy ktoś mnie obserwuje. Tak samo w knajpie czy kinie. Dopiero gdy jestem z przyjaciółmi podkreślają, jak bardzo ludzie gapią się na mnie.

Sama zwróciłabyś uwagę na jakąś gwiazdę?

Oczywiście! Mam syndrom nastolatki. Gdy widzę zagraniczną gwiazdę, zaczynam piszczeć. Na przykład Britney Spears! Dla mnie gwiazda musi być często puszczana w MTV, wtedy dostaję kota mimowolnie.

Wymarzona osoba, którą chciałabyś poznać?

Niestety już nie żyje – Freddie Mercury.

Jakaś kobieta?

Nie, żadna mi nie imponuje. Często oglądam programy naukowo-przyrodnicze na Discovery. Z tym imponowaniem to jest tak, że zachwyca mnie bardzo głodna lwica, która nie zje nowonarodzonej antylopy. Instynkt macierzyński wygra z instynktem przetrwania. Niesamowite uczucia wyższe u zwierząt coraz rzadziej pojawiające się u ludzi. Człowiek mi nie imponuje. To słowo już nie brzmi dumnie.

alt text

fot. Zuza Krajewska i Bartek Wieczorek

Zawsze tak było, że nie imponowali ci ludzie?

Zawsze. Wypieram wszelkie wzory i autorytety. Dlatego też uważam, że żadna psychoterapia nie zadziałałaby na mnie. Bo w jaki sposób człowiek, który przeczytał kilkadziesiąt książek więcej ode mnie, może mi pomóc? On ma to samo w głowie, tylko podrasowane podręcznikami, które też napisał człowiek. Bla, bla, koło się zamyka. Trzeba umieć nad sobą pracować.

Czyli wierzysz w instynkt?

I magię. Jestem czarownicą.

Dobrą czy złą?

Zależy dla kogo. Niektórzy twierdzą, że bardzo złą. Ja uważam, że jest zupełnie inaczej.

My uważamy, że nie potrafisz być zła.

To też już gdzieś słyszałam. Zło powraca jak bumerang.

Wierzysz w karmę?

W moim przypadku trudno w ogóle mówić o wierze samej w sobie. Wyparłam wszelkie religie, ale szanuję ludzi, którzy wierzą. [Doda zaczyna wąchać swoje włosy - przyp. red]. I o to właśnie chodzi, aby włosy ładnie pachniały lasce.

Czym pachną twoje?

Jak to czym? Odżywką.

Wracając do wiary. Nie wierzysz w żadną siłę?

W jedną – siłę ludzkiego umysłu. Sama tworzę swoją rzeczywistość.

Widzisz siebie w innym zawodzie?

W każdym. Musi tylko wymagać pasji, niezależności i bycia szefem dla samego siebie. Nie mogą w nim istnieć żadne sztywne ramy. Jedynym ograniczeniem jest umysł. Ja jednak wyznaję zasadę „sky is the limit”.

Może praca reżysera?

Zdecydowanie nie dla mnie. Miałabym na głowie za dużo ludzi. No chyba że byłoby to offowe kino, do którego zatrudniono by maksymalnie pięć osób.

Czym chciałabyś się zajmować zawodowo za 10 lat?

Ja siebie w ogóle nie widzę zawodowo. Mój zawód jest moim życiem prywatnym. To się bardzo miksuje i miesza. Realizuję moje plany, którymi jestem nasiąknięta od dziecka. Realizuję samą siebie, dlatego trudno mówić o tym w kategorii zawodu.

Studiowałaś kiedyś psychologię.

Trwało to tylko chwilę. Później się zakochałam i rzuciłam studia w diabły.

Doszłaś do sesji?

Nie doszłam. A tam, szkoda gadać. To był jeden z moich wymarzonych kierunków – psychologia kliniczna. Zawsze chciałam pracować w więzieniu albo w wariatkowie.

Ale mówisz, że psychoterapia jest bez sensu?

Dla mnie jest. Jestem bardzo silną jednostką. Z jednej strony mam nasrane w głowie, ale z drugiej mój świat jest bardzo konkretnie ułożony. Byłabym doskonałym psychologiem. Ulepiłabym tak psychiki ludzi, że stworzyłabym swoją własną sektę [śmiech].

A wrócisz na studia?

Aby wykładowcy i studenci nagrywali mnie i wrzucali na portale? Znudziłabym się taką pracą. Uzależniłam się od adrenaliny.

Lubisz spędzać czas sama ze sobą?

Tak.

I nie nudzisz się?

Nigdy. Lubię też nic nie robić.

Ile najdłużej byłaś sama?

Sądzę, że kilkanaście dni.

Wtedy leżysz i pachniesz czy aktywnie spędzasz czas?

Nie jestem fanką aktywności fizycznych ze względu na kręgosłup. Na wakacjach najchętniej przybiłabym się gwoździem do leżaka. Oglądam wówczas programy związane z morderstwami. Po rozbryzgu krwi wiem, czy to było morderstwo, samobójstwo czy wypadek. Fascynuje mnie medycyna sądowa, no i oczywiście programy o zwierzętach. Ale to mam od dziecka. Sama też lubię pisać książki.

Pisać?

Wydaję teraz publikację pod tytułem „Pinkbook”.

O czym będzie?

To powieść science fiction.

Będziesz w niej główną bohaterką?

Ja nie, ale moje alter ego tak.

Elfickie alter ego?

Ona nie będzie elficą. Elficą jestem na co dzień.

A co czytasz?

To zależy. Ostatnio kupiłam taką starą książkę – „Poradnik czarodziejów”. Czytam o budowaniu swojego pradawnego źródła mocy.

Praktykujesz te sposoby?

Głównie po to o nich czytam. Teraz zaczęłam interesować się kulturą Majów. Gdy byłam mała, mój tata opowiadał, że popełnił wielki mezalians, żeniąc się z mamą, bo pochodzi z rodu wyławiaczy pereł. Zamiast płuc mamy skrzela i potrafimy pod wodą siedzieć kilkanaście minut. A ja w to wierzyłam. W liceum zmienił taktykę i powiedział, że jestem siostrzenicą Piłsudskiego. Na historii często poruszałam ten temat i ludzie mi wierzyli. To chyba dzięki tacie mam taką olbrzymią wyobraźnię.

A ty opowiadasz swoje historie?

Często. Lubię to robić.

Jakieś ulubione?

O moich ex-chłopcach. Wszyscy je uwielbiają. Ale wam nie powiem.

Lubisz modę?

Mam dość skrajny gust. Nie jest klasyczno-elegancki. Z modą się trochę drażnię i ją prowokuję.

Bawisz się nią?

To nie zabawa. Zabawa jest wtedy, gdy wszyscy odczuwają przyjemność z danej rzeczy czy czynności. U mnie tak nie jest.

Andrzej Sobolewski [stylista sesji z Dodą - przyp. red.] mówił nam, że często proponuje ci coś do noszenia. Ty mówisz kategoryczne „nie!” i za jakiś czas zakładasz ten ciuch.

Mój sprzeciw nie jest dlatego, że muszę się sprzeciwiać z reguły i urzędu. Tylko dlatego, że wtedy tak czułam. Chodzi o dojrzewanie do niektórych pomysłów.

Lubisz wkręcać dziennikarzy.

Zawsze.

Nas też wkręciłaś?

Połowa z tego, co powiedziałam, to jeden wielki wkręt.

Chłopaków też wkręcasz?

Zawsze.

Ciebie też wkręcają?

Robią to non stop. Ale ja uwielbiam śmiać się z samej siebie.

Chciałabyś coś zmienić w sobie?

Kilka rzeczy w głowie.

Co konkretnie?

Chciałabym umieć wydobyć z siebie w niektórych sytuacjach cechę młodych dusz. Im łatwiej się żyje w tym świecie.

O czym mówisz?

Krążą wokół nas młode i stare dusze. Widać to w oczach. Ja sama w oczach mam przenikliwą dojrzałość i dobroć, często smutek. Boli mnie ten świat, uwiera. Dlatego często chodzę w okularach przeciwsłonecznych. Młode dusze są mało górnolotne. Idą przez życie z wielkim impetem, nie analizując za bardzo. Stare dusze przywiązują się, są wielce uczuciowe. Zakorzeniają się w drugim człowieku. I ja nią jestem.

Młoda dusza może przyjaźnić się ze starą?

Oczywiście, że tak. Dogadują się, ale gorzej im idzie w związkach. Bo ich szczęście jest zupełnie czymś innym. Jestem starą duszą od dziecka. Nią się rodzisz.

Męczy cię rozpoznawalność?

Robiłam już wszystko, aby ludzie mnie nie rozpoznali. Zakładałam peruki, soczewki, brudny dres i nic! Nieraz popularność mnie męczy i brzydzi. Wiem, że gdybym miała wypadek, połowa ścigających mnie paparazzi najpierw zrobiłaby foty, jak pluje krwią, a dopiero przy wysyłaniu ich na portale przypomniałaby sobie o karetce. Megazajebiście!

Ale przecież do tego dążyłaś?

Ale z czasem wszystko się w życiu nudzi. Jak masz już coś w garści, szukasz innego celu.

Masz tak z facetami?

Właśnie nie, bo jestem tą starą duszą. Akceptuję wszystkie wady, kocham pomimo.

Masz zwierzęta?

Mam trzy psy. Bandzior, Bestia i Bubu. Bandzior to pies, Bestia to dziewczyna, a Bubu gej. Ma zakusy na Bandziora, ale on się nie daje zbałamucić. Śpiewam z nimi, droczę się. Bawimy się w grę „Panią porwali Talibowie”. Zakopuję się wówczas w stercie ubrań albo włażę pod koc, a one mnie szukają.

Masz porządek w domu?

Co? Trzy czwarte moich facetów chciało uciekać od razu po wejściu do mieszkania. Jak ja się muszę maskować... Kłamię, że mam remont. A tak na serio to zupa wychodzi mi z kuchni na swoich nogach.

Może pani od sprzątania?

Mam w domu dużo pamiątek, więc szkoda by mi było, gdyby coś zginęło. Gdzie nie zajrzysz, jest jakaś historia.

Wyobraź sobie, że płonie ci dom. Bierzesz pod pachę psy i co jeszcze?

A mam faceta? Bo miałabym dylemat [śmiech].

Nie masz.

To w takim razie biorę kartę kredytową.

Tekst: Mikołaj Komar, Wiktor Krajewski

Materiał pochodzi z numeru K MAG 35 #DiamondsAreForever