8 znakomitych filmów o seryjnych mordercach

Autor: Monika Kurek

08-08-2023

8 znakomitych filmów o seryjnych mordercach

fot. kadr z filmu „American Psycho”

Współczesna kinematografia eksploruje liczne aspekty psychologii seryjnych morderców, skupiając się zarówno na ich motywach, jak i metodach działania. Filmy te często stawiają pytania dotyczące natury zła, granic moralności oraz wpływu środowiska na formowanie osobowości. Od dłuższego czasu towarzyszy im również pytanie o etykę i odpowiedzialność twórców za to, w jaki sposób prezentują zachowania swoich bohaterów.

Minęły 34 lata od śmierci Teda Bundy'ego i zaledwie sześć lat od kiedy odszedł Charles Manson w więziennej celi. Zarówno dokument, jak i film Berlingera o Bundym są w dystrybucji, podobnie jak „Once Upon a Time in Hollywood” Tarantino z gwiazdorską obsadą, który zobaczyć można na portalach streamingowych. Popularność filmów o seryjnych mordercach nie słabnie. Pomimo upływu czasu, ich zbrodnie i życiorysy nadal stanowią materiał do wielu telewizyjnych i filmowych tytułów. Internet sprzyja niepokojącemu zjawisku celebrytyzacji zła oraz romantyzacji psychopatów.

czytaj: Seriale „true crime” – kogo kręci zbrodnia?

Dopóki nasze zainteresowanie pozostaje w sferze papieru i szklanego ekranu, wszystko jest w porządku. Psychologowie często podkreślają, że w prawdziwym życiu psychopaci rzadko przypominają Hannibala Lectera. Od czego jednak mamy kino? Właśnie dlatego przygotowaliśmy dla Was zestawienie dobrych filmów poświęconych seryjnym mordercom.

1/8

Bonnie i Clyde (1967, reż. Arthur Penn)

„Są zakochani i zabijają ludzi” – słyszymy w trailerze i jest to świetny wstęp do fabuły. Filigranowa Bonnie Parker i czarujący Clyde Barrow wpadli sobie w oko już na pierwszym spotkaniu. Rozpoczynali od drobnych przestępstw, które z czasem przekształciły się w serię napadów na banki w całych Stanach Zjednoczonych. W latach 30. XX wieku, społeczeństwo podchodziło do banków z nieufnością i podejrzliwością. Z tego powodu działalność pary była przez wielu traktowana jako bunt przeciw władzy i systemowi. Wielu widziało w nich następców Robin Hooda i kibicowało im w ucieczce przed policją. Warren Beatty i Faye Dunaway stworzyli magnetyczny duet, od którego trudno oderwać wzrok. Sam film jest oparty na faktach. Na Netfliksie zobaczymy również „Highwaymen” (w rolach głównych Woody Harrelson i Kevin Costner) o detektywach, którym udało się zastawić pułapkę na słynną parę.

Urodzeni mordercy (1994, reż. Oliver Stone)

Mickey (Woody Harrelson) i Mallory (Juliette Lewis) również zabierają widzów w morderczy rajd przez Stany Zjednoczone. O ile Bonnie i Clyde przypominali raczej amantów ze starego Hollywood, o tyle Mickey oraz Mallory są postaciami wyciągniętymi z horroru klasy B. Krew leje się strumieniami, a przemoc wydaje się nie mieć żadnego konkretnego celu. Za każdym razem zostawiają za sobą jedną żywą osobę, aby opowiedziała o wszystkim światu. Media ślepo relacjonują ten spektakl przemocy, ale to tytułowi mordercy przejmują stery nad kreowaną rzeczywistością. Scenariusz napisał Tarantino, a za kamerą stanął Oliver Stone. Sitcomowa forma nadaje filmowi groteskowy wydźwięk. Wiele osób chwali jego wizjonerski wydźwięk.

Funny Games U.S. (2007, reż. Michael Heneke)

Fabuła znakomitego thrilleru w reżyserii Haneke (pierwotnie nakręconego w wersji niemieckojęzycznej) opiera się na wizycie dwóch młodych mężczyzn w domku letniskowym nad jeziorem. Grzeczni, dobrze wyglądający młodzieńcy przyszli pożyczyć jajka od rezydującej tam rodziny. Noszą białe rękawiczki i mają bardzo sprecyzowane plany wobec George'a (Tim Roth), Ann (Naomi Watts) oraz ich syna. Michael Pitt („Origins”, „Marzyciele”) świetnie sprawdza się w roli jednego z antagonistów. W pewnym momencie oprawca zwraca się bezpośrednio do widza. To nie jedyny zabieg reżyser mający na celu zabawę z percepcją widza. Film stanowi ciekawy komentarz do ludzkiej natury oraz roli mediów. Czemu właściwie oglądamy horrory? Czemu najlepiej sprzedają się tragedie? I czemu czasem chętniej kibicujemy katowi niż ofierze?

American Psycho (2000, reż. Marry Harron)

Tej pozycji nie mogło zabraknąć na naszej liście. Film oparty na książce Breta Eastona Ellisa opowiada historię ambitnego pracownika Wall Street i jego morderczych skłonności (w tej roli świetny Christian Bale). Na ekranie zobaczymy także Willema Dafoe oraz Jareda Leto. To trochę przenikliwa satyra na generację yuppie pnącej się po szczeblach kariery w latach 80. XX wieku, a trochę portret seryjnego mordercy. Czarny humor przeplata się z użyciem piły mechanicznej, a zabójstwa wydają się elementem jego codziennej egzystencji. Życie Patricka Batemana toczy się w bardzo określonych ramach. Obsesyjnie dbający o wygląd i reputację antybohater jest pod nieustanną presją swojego stylu życia i znajomych. Wydaje się przystojny, inteligentny i wygadany. Czy pod tą powłoką kryje się coś więcej?

Siedem (1995, reż. David Fincher)

David Fincher przedstawia historię seryjnego mordercy dobierającego ofiary według siedmiu grzechów głównych (pycha, chciwość, nieczystość, zazdrość, obżarstwom, gniew i lenistwo). Mierzy się z nim dwóch detektywów granych przez Morgana Freemana i Brada Pitta. To bardzo wyrównane starcie. Czas ucieka, a ofiar przybywa. Psychopata wydaje się mieć wszystko doskonale przemyślane i jak się okaże – również policjanci mają do odegrania pewną rolę. Trwający ponad dwie godziny film jest wielowarstwowym studium natury ludzkiej, trzymającym w nieustannym napięciu. Obowiązkowa pozycja na liście miłośników gatunku.

Stare grzechy mają długie cienie (2014, reż. Alberto Rodriguez)

Drugim tytułem tego hiszpańskiego dreszczowca powinno być słowo „klimat”. Rzeczywistość zobrazowana w filmie jest ciężka i przygnębiająca. Śledztwo prowadzone przez Juana i Pedro w sprawie morderstw młodych dziewczyn postępuje powoli. Choć nie ma tu gwałtownych zwrotów akcji, atmosferę można ciąć nożem. To pozycja osadzona w kontekście politycznym. W Hiszpanii lat 80. nie działo się dobrze, w dodatku wszędzie wciąż było czuć oddech generała Franco. Juan i Pedro od początku nie dogadują się najlepiej, obaj mają jednak serce osadzone we właściwym miejscu. A to im się bardzo przyda podczas tej sprawy. Jeżeli podobał Wam się pierwszy sezon „True Detective”, to śmiało odpalcie „Stare grzechy mają długie cienie”.

Anioł (2018, reż. Luis Ortega)

Choć nie można było uświadczyć „Anioła” w dystrybucji kin komercyjnych, tak kina studyjne bardzo chętnie wyświetlały tę pozycję. I słusznie. Oparta na faktach historia mordercy Carlitosa o twarzy cherubina i bujnych lokalach posiada absolutnie wszystkie komponenty kina niemoralnego niepokoju z wysokiej półki. Artyzm, charyzmatyczni bohaterowie i chemia między nimi na ekranie. Beztroska Carlitosa uwodzi i przeraża. Pozbawiony empatii główny bohater przemierza ulice Buenos Aires robiąc to, na co ma ochotę. Aż nasuwa się pytanie… Jakim cudem taka twarz może kryć taki umysł? Z takim wyglądem i charyzmą prawdopodobnie mógłby przenosić góry. Musiałby do tego jednak wybrać inną ścieżkę zawodową. To historia, która fascynuje, bawi, ale i smuci.

Podły, okrutny, zły (2019, reż. Joe Berlinger)

Kontrowersyjny film ilustrujący głośny proces Teda Bundy'ego oraz jego związek z Lis wzbudził mieszane uczucia. Mimo tego jest wartą pozycją do obejrzenia w kontekście burzliwej relacji psychopaci-media oraz samej biografii Bundy'ego. Porównania do gwiazdy rocka nie są przypadkowe, nie są też do końca właściwe. Ted świetnie czuł się w roli własnego obrońcy na sali sądowej i doskonale odnalazł się w świetle reflektorów. Więcej na temat możecie przeczytaćw naszej recenzji filmu.