Tilda Swinton wybrała 9 ulubionych filmów. Lista jest mocno nieoczywista

Autor: Monika Kurek

16-05-2023 • 1 min czytania

Tilda Swinton wybrała 9 ulubionych filmów. Lista jest mocno nieoczywista

„Only Lovers Left Alive”

Brytyjski Instytut Filmowy postanowił zapytać Tildę Swinton o jej 9 ulubionych filmów. Lista jest równie ciekawa i intrygująca, co sama aktorka i z pewnością zainteresuje wszystkich miłośników kina oraz samej Swinton

Poniższa lista jest znakomitym dopełnieniem tego, jak postrzegamy Tildę Swinton. Dla wielu kinomanów jest muzą idealną - inteligentną, nieco tajemniczą i o niespotykanej urodzie. Jest niemal jak z innej planety. Jej wybory mogą zaskoczyć, bo w zestawieniu dominują głównie stare filmy nieanglojęzyczne. Zaledwie dwie pozycje zostały nakręcone po 2000 roku. Warto zwrócić też uwagę na sposób, w jaki Swinton opisuje swoje ulubione filmy. Skupia się przede wszystkim na emocjach, używając wielu przymiotników i próbując przekazać odbiorcom, co właściwie tak bardzo ją poruszyło.

Sprawdźcie koniecznie, jakie filmy wylądowały na liście Tildy Swinton:

1/9

Urodziłem się, ale ... (1932, reż. Yasujirô Ozu)

"Piękne, nieme arcydzieło Ozu o dzieciństwie, braterstwie oraz uczeniu się zasad ojcostwa i gry w życie."

Podróż do Włoch (1954, reż. Roberto Rossellini)

"Jeden z najbardziej fascynujących filmów, jakie znam. George Sanders i Ingrid Bergman zmagają się z alienacją - od siebie nawzajem i południowych Włoch. Obraz samotności, tęsknoty oraz braku komunikacji, zbudowany na optymistycznej wierze w cuda".

Piękna i bestia (1946, reż. Jean Cocteau)

"Olśniewająca baśn Cocteau. Obrazy, których nigdy nie zapomnisz. Ramiona żyrandola, ponadczasowe piękno Jean Marais, perłowe krople rosy na róży. Czysta magia."

M (1931, reż. Fritz Lang)

"Pierwszy film z dźwiękiem Fritza Langa. Niemiecki ekspresjonizm. Peter Lorre jako morderca dzieci, Berlin, 1931 rok. Pościg. Pojmanie. Oryginalny psychologiczny thriller, który zawiera w sobie coś z każdego z nas. Bezlitośnie ciężki i niesamowicie mądry."

Medea (1970, reż. Pier Paolo Pasolini)

"Za monumentalny/barbarzyński/wizjonerki zmysł Pasoliniego, za ponadczasowy, brutalny krajobraz Kapadocji, za profil Marii Callas, za oszałamiające, pierwotne kostiumy Piero Tosi. Film inspirowany Eurypidesem, który sprawia wrażenie wydobytego ze starożytnego grobowca. Nakręcony w 1968 roku. Dziki."

My Childhood / My Ain Folk / My Way Home (1973/1974/1979, reż. Bill Douglas)

"Arcydzieło, jakim jest autobiograficzna trylogia Billa Douglasa, to dziedzictwo kulturalne, na jakie Szkoci zasługują. Kiedyś usłyszałam, że szkoccy politycy chcieli ją podarować w ramach prezentu podczas dyplomatycznego wyjazdu zagranicznego. Nawet jeżeli to nieprawda, to z pewnością jest to jakiś pomysł."

Nieznajomy nad jeziorem (2013, reż. Alain Guiraudie)

"Znakomicie oddany klimat letnich wojaży. Chłopcy szukający chłopców oraz sielanka z porzuceniem w tle. Zapierający dech w piersiach obraz złowrogiego napięcia, romans pełen niebezpieczeństw oraz erotycznej żądzy."

Tokijska opowieść (1953, reż. Ozu Yasujiro)

"Prawdopodobnie najsłynniejszy film Ozu. Ostatni etap podróży starszych rodziców do ich dorosłych dzieci. Rozdzierający serce brak komunikacji pomiędzy pokoleniami i tkliwość rodzinnych więzów, od której ciężko uciec, szukanie komfortu w ludzkich rytuałach oraz nieuchronne koło fortuny, które się nie zatrzymuje. Głęboko poruszający."

Wujek Boonmee, który potrafi przywołać swoje poprzednie wcielenia (2010, reż. Apichatpong Weerasethakul)

"Nagrodzony Złotą Palmą sen o duchach i duchach małp w tajskiej dżungli. Powolne kino w najbardziej wciągającym i dźwięcznym wydaniu. Po zobaczeniu filmów Apichatponga bardzo łatwo uwierzyć, że je sobie wyśniliśmy... z pewnością zabierają cię gdzieś, gdzie jeszcze nie byłeś na tej planecie. Nie śpiesz się z powrotem!"