J. Wise to pochodzący z Poznania lider i wokalista zespołu alternatywnego The Suns. Wcześniej był także członkiem formacji Dry Forest, ale oba te projekty zupełnie odbiegają od jego debiutanckiego albumu „Stories". Co ciekawe, J.Wise przez lata mieszkał i tworzył w Wielkiej Brytanii, a jego prace były prezentowane w wielu prestiżowych galeriach, takich jak np. Opera Gallery i The Exhibitionist w Londynie.

Krążek „Stories" promowały ballady „Tears", „Crying For Help" oraz „California". Chociaż płyta jest w całości po angielsku, ukazały się również dwa single po polsku „Idealny" oraz „Płonie nasz dom", które są dostępne wyłącznie w cyfrowej wersji albumu. Z okazji długo wyczekiwanej premiery „Stories" zapytaliśmy J.Wise'a m.in. o łączenie kariery solowej z zespołem, pisanie tekstów, udział w protestach, pobyt w Wielkiej Brytanii, mieszkanie na kanapie u Wujka i Cioci Lifestyle oraz obrazy i rzeźby zalegające w jego salonie.

Skąd decyzja o rozpoczęciu solowej kariery?

J.Wise: Będąc w Dry Forest czy teraz w The Suns, robiłem równolegle różne solowe projekty. Wydałem nawet kilka numerów pod innym pseudonimem, ale wolałbym, żeby pozostało to tajemnicą. W zespołach czasem jest taki problem, że jeżeli wszyscy mamy wpływ na to, jaką muzykę będziemy robić, to czasami ciężko się przebić ze swoimi pomysłami. Mnie zawsze troszeczkę ciągnęło do takich wolniejszych, bardziej emocjonalnych numerów, a w przypadku Dry Forest to było mocne, rockowe granie i nie bardzo mogłem się w tym odnaleźć. The Suns to z kolei rock ze skrętem w stronę bluesa... Właśnie dlatego postanowiłem, że te moje emocjonalne numery będę musiał zrobić samemu.

Wcześniej wydawaliście muzykę jako zespół. Trudno było ci się tak odsłonić na debiucie solowym? To bardzo osobista płyta.

J.Wise: Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że jest to dla mnie sposób na wyrażenie samopoczucia oraz tego, co gdzieś tam we mnie siedzi. Tak naprawdę o własnych wspomnieniach, przeżyciach i emocjach pisze się najłatwiej. Wcześniej, choć wydawaliśmy muzykę jako zespół, zawsze udawało mi się przemycać moje historie, obserwacje społeczne czy sytuacje, które mnie zainteresowały. Z The Suns nagraliśmy na przykład piosenkę „Keep on walkin", która jest hołdem dla kobiet. Pokazaniem, że kobiety są silne i niezależne. Tak naprawdę dzisiaj ten utwór bardzo dobrze wybrzmiewa w sytuacji, w której się dzisiaj znajdujemy.

Właśnie! Widziałam, że często wypowiadasz się na temat obecnej sytuacji w Polsce. Chodzisz też na protesty, prawda?

J.Wise: Myślę, że nawet za często! Na przestrzeni ostatniego roku na Instagramie opuściło mnie około dwóch tysięcy osób, ale najwidoczniej od samego początku nie miało ich tam być. Jestem mocno liberalną jednostką i sytuacja fundowana przez rząd mocno mnie dotyka Jeśli chodzi o protesty, to już pierwszego dnia podłączyłem się pod wycieczkę pod dom mojego sąsiada na Żoliborzu. Podłączyłem się w taki sensie, że wziąłem psa na spacer i obserwowałem sytuację z dalszej odległości, żeby go nie stresować. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że to zajdzie tak daleko. W kolejnych dniach już chodziłem samemu. Zrobiłem sobie koszulkę z błyskawicą i reprezentowałem codziennie na tych marszach moją babcię, mamę, siostrę oraz wszystkie moje koleżanki, przyjaciółki i byłe partnerki. Nie znalazłem wśród mojego bliższego otoczenia nikogo, kto chciałby brać w tym udział, więc chodziłem samemu. Wcześniej czasem budziła się we mnie taka polska mentalność i narzekałem na Polaków, ale to, co zobaczyłem na protestach, obudziło we mnie jakaś taką nadzieję, że potrafimy się tak skonsolidować i zmobilizować. Chylę czoła wszystkim cudownym kobietom, które postanowiły wyjść na ulicę!

alt text

fot. Dawid Grzelak

Planujesz połączyć karierę solo z dalszą działalnością w zespole?

J.Wise: Tak. Jeszcze przed pandemią mieliśmy zaplanowanych kilka fajnych festiwali oraz koncertów. Razem z chłopakami podjęliśmy decyzję, że będziemy koncertować jako J.Wise&The Suns, co jest bardo fajnym rozwiązaniem. Plan był taki, żeby grać 8 piosenek z mojej płyty i kończyć to wszystko rock&rollem, czyli czteremi utworami The Suns. Byliśmy już po próbach i wszystko było przygotowane. Wtedy zaczęło się odwoływanie, więc tak naprawdę nie mieliśmy okazji się sprawdzić. Zagrałem w sumie cztery koncerty online i trzy koncerty na żywo, w tym jeden, o ile można to nazwać koncertem, podczas imprezy K MAG-a z okazji wydania setnego numeru. Bardzo chcieliśmy z chłopakami zrealizować ten projekt i szkoda, że do tego nie doszło, ale myślę, że w końcu nam się uda. My jesteśmy gotowi.

Szkoda również, że w najbliższych miesiącach raczej nie usłyszymy na żywo materiału z twojej płyty. Słuchając „Stories" trudno nie zwrócić uwagi na warstwę tekstową. Sam piszesz teksty?

J.Wise: Uważam siebie za tekściarza a nie wokalistę, a moją najmocniejszą stronę jest właśnie tekst oraz jego budowa. W ogóle nie interesuje mnie muzyka, która nie niesie ze sobą żadnego przekazu lub nie skłania do przemyślenia. To jest dla mnie najważniejsze w pisaniu. Dlatego jestem takim strasznym fanem Billa Withersa czy Boba Dylana, bo tam ta warstwa tekstowa jest najmocniejsza.

Jak wygląda twoja praca nad tekstem?

J.Wise: Muszę się przyznać, że nigdy nie pracuję, jak jest jasno i jak świeci słońce. Na początku zawsze robię bardzo podstawowy szkic muzyczny i wtedy już wiem, o czym dokładnie będzie dana piosenka. Przeważnie pisanie tekstu zajmuje mi od 15 do 18 minut. Na tą płytę powstało zresztą prawie pięćdziesiąt utworów, a zostało wybranych dwanaście plus dwa bonusowe na wersji digital, które zostały dopisane po zamknięciu płyty. Kiedy robiliśmy muzykę z The Sun i Dry Forest, wszystko było wymyślane na żywo. To jest forma takiego freestyle'u i gdzieś w miarę mi to wychodzi. Mam pewną łatwość, jeśli chodzi o tekst.

Nad płytą pracowałeś z Andrzejem Izdebskim. Jak doszło do tej współpracy?

J.Wise: Kiedy zrobiłem już sobie szkic tej płyty, to zacząłem szukać polskiego producenta, który wyniesie to na wyższy poziom. Generalnie nie słucham polskiej muzyki, ale moja była już partnerka podsunęła mi muzykę Ralpha Kaminskiego i bardzo spodobało mi się to, jak została wyprodukowana. Znalazłem Andrzeja na Facebooku i napisałem do niego oraz wysłałem mu trzy piosenki. Odezwał się i powiedział, że mam do niego przyjechać. Andrzej to jest człowiek instytucja. Potrafi zrobić wszystko z wszystkiego. Istny McGyver po prostu! Dokładnie odzwierciedlił to, co ja chciałem uzyskać na tej płycie pod względem muzyki. Uważam zresztą, że jest bardzo spójna.

Od początku chciałeś zrobić całą płytę po angielsku?

J.Wise: Tak naprawdę utwór „Idealny” był moim pierwszym utworem napisanym po polsku. Zawsze od tego uciekałem, bo jakoś nie podobało mi się to, jak brzmię po polsku. Wpadłem jednak na pomysł, żeby się w tym sprawdzić i okazało się, że pisanie po polsku nie różni się szczególnie od pisania po angielsku. Tekst do „Idealny" to lekkoduch i takie teksty bardzo łatwo się piszę, „Płonie nasz dom" jest za to dużo bardziej osobisty. Obie piosenki powstały, jak już zamykałem płytę. Tak naprawdę jak skończyłem „Stories", to napisałem nową płytę i jeszcze stwierdziłem, że zrobię coś jeszcze po polsku. Mam już kilka rozgrzebanych utworów i na pewno będę do tego wracał.

Co ukształtowało cię muzycznie?

J.Wise: Kiedy Andrzej Izdebski zapytał się mnie o jakąś referencję do brzmienia tej płyty, to wysłałem mu płyty Sixto Rodriqueza. Ogólnie bardzo dużo słucham muzyki z przekroju lat 60. aż do lat 80. i 90. Słucham też najróżniejszych osób z młodszego pokolenia np. Leona Bridgesa, Gary'ego Clarka Juniora czy Michaela Kiwanuki. Jego najnowsza płyta „Love&Hate" może być, pod względem produkcyjnym, jedną z najlepszych płyt ostatnich lat. Wiem też, że kilka osób mnie do niego porównywało... Moim ulubionym zespołem jest The Animals, czyli takie british bluesowe granie i zawsze namawiałem chłopaków, żeby coś takiego zrobić. Kiedy robiłem utwór „Iealny", to chciałem, żeby był on właśnie taki animalsowy. Niedługo będziemy wracać z chłopakami do wspólnego grania i może czas zrobić coś takiego z zespołem. Choć granie samemu i skupianie się na emocjonalności jest super, brakuje mi tego mocniejszego grania i szaleństwa na scenie i próbach. Grając wspólnie jest zawsze taki moment, gdy osiągamy jedność. Patrzymy na siebie i wiemy, że to, co w danym momencie, jest po prostu dobre. W Indiach mają jakaś nazwę na osiągnięcie takiego wspólnego transu przez muzykę, ale nie przypomnę sobie, jak to się nazywało. Powiedziałbym, że to taka mała muzyczna nirwana.

Byłeś zaangażowany w tworzenie strony wizualnej tej płyty?

J. Wise: W klipach zawsze kładę duży nacisk na aspekt wizualny. Czasem nawet większy niż na aspekt merytoryczny. Zależało mi bardzo, aby to było ładne w obrazku. Przeważnie to było tak, że ja rzucałem pomysł i potem wspólnie ze znajomymi tworzyliśmy ten kontent. Co do klipu do „Płonie nasz dom”, to wcieliłem się w rolę scenografa, scenarzysty i reżysera. Klip nakręcił Dawid Grzelak i tak naprawdę zrobiliśmy go w trzy osoby, bo była jeszcze jdna osoba, która rzucała talerzami. Na potrzeby teledysku zbudowałem w moim dużym pokoju pokój. Zbudowałem go troszkę za wcześnie, bo potem przez półtorej miesiąca nie mogłem się poruszać w moim mieszkaniu. Generalnie sprawowałam pieczę nad całym aspektem wizualnym, bo zależało mi na spójności. Nad okładką pracował natomiast Dawid Grzelak, który jest chyba jedyną osobą w moim życiu, której zaufałem na tyle, żeby oddać jej coś do zrobienia. Pokładałem w nim moje artystyczne nadzieje i jak zawsze spełnił je świetnie.

Dzisiaj w sieci zadebiutował twój nowy klip do „The Sun's Been Shining". Możesz nam coś o nim opowiedzieć?

J.Wise: Nagrał go mój kolega z Kosowa. Powstał w bardzo ładnym mieszkaniu i widzimy w nim dziewczynę tańczącą do muzyki. Prosty klip, ale bardzo pozytywny. Sama piosenka też jest bardzo pozytywna i zrobiliśmy to wszystko bardzo spontanicznie.

A czy przez muzykę sztuka zeszła trochę na drugi plan?

J.Wise: Jeżeli danego dnia nie zrobię czegoś kreatywnego, to jest to dla mnie dzień stracony. Nie miałem takiego dnia od co najmniej dziesięciu lat! Mam teraz pracownię w dużym pokoju i sypialni. Jest tam rzeźba, którą szlifuję od trzech tygodni i już powoli mam tego dość. Mieszkanie pęka w szwach od moich prac, rzeźb, instalacji. Chyba troszeczkę przesadziłem... Zbieram je, żeby w odpowiednim momencie pokazać je światu. Pracuję też teraz nad komiksem i mam już czterdzieści dwie strony. To innowacyjny skrypt filmowy będący jednocześnie komiksem. Nie wiem, czy jest to jakiś sposób ucieczki od rzeczywistości czy radzenia sobie ze strasem, ale cały czas muszę tworzyć.

Zdradzisz coś więcej na temat tych rzeźb i obrazów?

J.Wise: Niestety zrobiłem się trochę leniwy, jeżeli chodzi o Instagram i nie wrzucam nic swojego. Ostatnio zacząłem robić bardzo hiperrealistyczne rzeźby. We wszystkich moich pracach, tak jak i w muzyce, zawsze jest drugie dno. Zawsze jest przekaz. To są tematy społeczne, polityczne, militarne. Wiesz, dla mnie sztuka jest odzwierciedleniem myśli.

Jak ukształtowała cię artystycznie Wielka Brytania?

J.Wise: Może nie tyle artystycznie, co życiowo. Wyjeżdżając do Anglii byłem bardzo niepokornym człowiekiem i wyjazd do Anglii był dla mnie zderzeniem z innym światem. Anglia mnie wychowała i nauczyła tolerancji, miłości, zrozumienia. Od pierwszego dnia czułem się tam świetnie i jestem za to bardzo wdzięczny. Mieszkanie w Wielkiej Brytanii stworzyło mi kręgosłup moralny i po tych ośmiu latach wróciłem jako zupełnie inna osoba. W Wielkiej Brytanii chodziłem również na studia artystyczne. Kiedy je skończyłem, odezwała się do mnie znajoma, która powiedziała, że jest menedżerką artystyczną w Londynie i poprosiła, abym podesłał jej swoje prace. Miesiąc po skończeniu studiów nagle okazało się, że wystawiałem się w świetnych miejscach w Londynie i zarabiałem jakieś niewyobrażalne pieniądze. Miałem też podpisaną umowę z Opera Gallery, ale doszło do sprzeczki pomiędzy kuratorem a właścicielem i po podpisaniu nie dostałem już tej umowy z powrotem. Miałem też mieć ustawę w jednym z największych miejsc w Warszawie, ale zostałem ukradziony.

I ukradli to, co miałeś wystawiać?!

J.Wise: Okradziono mnie, kiedy przygotowywałem się do wystawy. Zabrano moje rzeźby, obrazy, nagrania. Materiał, który przez dwa lata nagrywałem na płytę. Wszystkie moje zdjęcia. Wszystkie dowody na to, że istniałem. Zjedli nawet połowę pizzy! Zginęły buty, okulary. Troszeczkę się wtedy załamałem. Po dwóch dnia użalania się nad sobą przeprowadziłem się do Warszawy i przez pół roku mieszkałem u Wujaszka i Cioci Lifestyle na kanapie z ich pieskiem Leszkiem. Minęło trochę czasu, zanim wziąłem się w garść i zacząłem robić te wszystkie rzeczy od nowa.