Zawsze czułem pociąg do nocy. Jest w niej coś obłego, nietrwałego, a zarazem wymagającego. Północ w kulturze często jawi się jako spektrum, moment kulminacyjny przygody, czas wyjścia i poznania. W końcu to właśnie o północy Kopciuszek musiała opuścić swoją bajkę, „Dom dzienny, dom nocny" noblistki Olgi Tokarczuk igra z motywem pomrocznych historii, niby pomost między snem a rzeczywistością, a Frank Ocean i jego „Nights", nomen omen morsko-lunarne przygody, przełamują równoległe katastrofy po wzlotach i upadkach relacji. Przecież miłośnicy postimpresjonizmu nie przejdą obojętnie obok „Gwiaździstej nocy" Vincenta van Gogha, tak jak fani Gagi nie pominą utworu „Marry The Night" na żadnej z motywujących playlist. Noc lubimy, bo jest piękna z pojęcia. Terminy tworzą kulturę i nas samych, co popularni artyści mają w zwyczaju wykorzystywać. Gdybym miał tak ad hoc wymienić, oczywiście według mnie, najlepszą songwriterkę i mistrzynię posługiwania się słowem w popie, byłaby nią Taylor Swift. A jej konotacja z północą nie dziwi, tak jak nie powinna zastanawiać walka o spokojny sen.