Psy mogą widzieć nosem? W czasie, gdy ludzie polegają przede wszystkim na zmyśle wzroku – psy na równi posługują się węchem. Badania wykazują, że zmysł wzroku i węchu są w mózgach naszych czworonożnych przyjaciół, w pewnym sensie ze sobą połączone.

Psi nos łączy się z płatem potylicznym, w którym mieści się kora wzrokowa odpowiadająca za przetwarzanie obrazu. Odkrycia dokonano badając mózgi 23 psów mieszanych i rasowych. Jest to jak na razie jedyny gatunek zwierząt, u których zaobserwowano ten mechanizm. Choć te dwa zmysły wydają się być u nich połączone, nie wiemy jeszcze jak wpływa to na ich odbiór otoczenia. Johnson wyjaśnia, że podczas gdy my wchodząc do pokoju w celu ustalenia rozmieszczenia mebli i rozpoznania osób znajdujących się w środku korzystamy wyłącznie ze wzroku, nasi najlepsi przyjaciele wspomagają się węchem. Tak jak my rozpoznajemy się wzajemnie po twarzach, czworonogi nauczyły się identyfikować właściciela przede wszystkim po głosie i zapachu.

To tłumaczy dlaczego często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że nasz pupil nie dowidzi lub stracił wzrok, dopóki nie uświadomi nas o tym weterynarz. Nawet słabo widzący lub ślepy pies jest w stanie zarówno poruszać się bez większych przeszkód, jak i rozpoznać członków swojej ludzkiej rodziny.

Jednak nie pod każdym kątem różnimy się od naszych czworonogów. Może nie próbują palić papierosów i nie słuchają Nirvany, ale inne badania – prowadzone przez zoolożkę Naomi Harvey ukazały, że szczenięta również przechodzą przez tak zwany nastoletni bunt i najbardziej nieposłuszne okazują się w wieku dojrzewania. Obserwacjom poddano 5 i 8 -miesięczne psiaki i to właśnie te starsze wykazywały większą skłonność do ignorowana komend takich jak „siad.” I choć nie farbują futerka i nie robią kolczyka w nosie, oprócz nieposłuszeństwa psie nastolatki odznaczają się również większą podatnością na lęk separacyjny. Harvey zapewnia jednak wszystkich właścicieli, że takie zachowania są całkowicie normalne i niekoniecznie dotyczą każdego czworonoga.

W tym trudnym dla nich okresie pamiętajmy przede wszystkim o cierpliwości i zapewnieniu im dużej dozy ruchu. Weźmy pod uwagę wyniki pierwszego z przedstawionych badań i pozwólmy im się w spokoju nawąchać. W końcu nikt nie chce w domu rozkapryszonego psiego nastolatka. A może?

tekst: Zofia Markiewicz