Premiera debiutanckiej płyty Adama Byczkowskiego, znanego lepiej jako Better Person miała miejsce przed paroma dniami, 23 października. Już dziś wiadomo, że to jeden z najlepszych, a być może najlepszy polski album tego roku. W dodatku album, który nie będzie znany wyłącznie u nas, bo – jak twierdzi sam artysta – więcej fanów ma on poza granicami kraju (nie tylko dlatego, że sam mieszka w Berlinie.

Koniecznie posłuchajcie "Something To Lose", a także nagranej w 2016 roku EP-ki artysty zatytułowanej "It's Only You". Szczególnie jeśli macie sentyment do melancholijnych popowych ballad i lubicie muzykę zarówno melodyjną, jak i wyrafinowaną. Spodoba wam się, nie widzimy innej możliwości. A słuchając, przeczytajcie nasz wywiad.

Pierwszy numer jako Better Person opublikowałeś siedem lat temu. Skoro działasz już tyle lat, to dlaczego dopiero teraz możemy usłyszeć twoją debiutancką długogrającą płytę?

Ten pierwszy numer, "I Wake Up Tired", nagrałem dość przypadkowo tuż po przeprowadzce do Berlina. Wrzuciłem go na Soundclouda, ale zupełnie niczego się nie spodziewałem i szum wokół niego bardzo mnie zaskoczył. Zaraz potem zacząłem grać w zespole Seana Nicholasa Savage'a, który miał wtedy bardzo napięty grafik koncertowy. Wyszło tak, że przez następne dwa lata byłem non stop w trasie z Seanem i w ogóle nie zajmowałem się Better Personem. Dopiero kiedy wróciłem, zacząłem pracować nad EP-ką "It's Only You", którą zrobiłem i wydałem dość szybko, a później... znowu ta sama sytuacja. Zacząłem bardzo dużo koncertować – i z Seanem, i samemu. Nie było mnie w domu tygodniami, mówiłem "tak" każdej okazji i grałem w różnych dziwnych miejscach. Dopiero kiedy to się przerzedziło, zacząłem pracę nad płytą. Tyle że okazało się to dla mnie o wiele trudniejsze niż praca nad EP-ką albo pojedynczymi singlami. Tak naprawdę materiałów na płytę napisałem kilka, ale z żadnego nie byłem zadowolony i wszystko to powędrowało do szuflady. Dopiero w ubiegłym roku wreszcie poczułem, że mam coś do powiedzenia. Znalazłem emocjonalny punkt zaczepienia i wtedy poszło już dość gładko.

Jak poznałeś Seana Nicholasa Savage'a?

Niedługo przed przeprowadzką z Warszawy do Berlina na jakimś blogu trafiłem na jego utwór "Days Go By" z płyty "Flamingo" i strasznie się podnieciłem, bo Sean reprezentował muzycznie dokładnie to, co mnie interesowało i co sam chciałem robić. Niedługo później Sean grał koncert w Berlinie, ale ja pechowo nie mogłem na nim być, bo musiałem jechać do Warszawy na próbę zespołu, w którym się wtedy udzielałem. Wszyscy moi berlińscy znajomi wiedzieli jak bardzo byłem zawiedziony, że nie posłucham Seana na żywo. Kiedy wróciłem, po paru dniach moja ówczesna dziewczyna zabrała mnie na imprezę, mówiąc, że ma dla mnie niespodziankę. Okazało się, że Sean postanowił zostać w Berlinie i zamieszkał w mieszkaniu z moimi znajomymi. Na tej imprezie poznaliśmy się z Seanem i okazało się, że faktycznie już pierwszego wieczora między nami zaiskrzyło. Zaczęliśmy spotykać się praktycznie codziennie. Nie znałem wówczas zbyt wielu ludzi, którzy nie podniecali się muzyką alternatywną, ale na przykład Bee Geesami, a Sean właśnie taki był. To było dla mnie wielkie odkrycie towarzyskie.

Przez wiele miesięcy prowadziłeś nomadyczne, koncertowe życie. Jak to było?

Zaczęło się w momencie, kiedy podjąłem współpracę z moim menedżerem i agentem Antonem Teichmannem, który prowadzi berlińską oficynę Mansions and Millions. Pochodziłem z Polski, a więc ze stylu koncertowania typu Warszawa – Kraków – Poznań – Gdańsk, i kiedy usłyszałem o propozycji trasy po Europie, zareagowałem entuzjastycznie. Szybko zauważyłem, że tak naprawdę niczym się to nie różni od koncertowania w Polsce i jest równie osiągalne, więc głód urósł i zacząłem grać, jak najwięcej się dało. Tym bardziej, że moja EP-ka miała bardzo dobry odbiór w Europie i możliwości nie brakowało. Jeździłem tak i grałem do momentu, kiedy właściwie przez rok nigdzie nie mieszkałem – miałem tylko plecak ze szczoteczką do zębów. Wymyśliłem taki patent na koncert, że puszczałem podkłady z telefonu i śpiewałem do nich, więc nie musiałem nawet wozić ze sobą instrumentów. Udało mi się w ten sposób zjeździć kawał świata i poznać wielu ciekawych muzyków. Teraz oczywiście tęsknię za takim życiem, mam nadzieję, że za jakiś czas uda mi się wrócić do koncertowania.

Poza tym, że kumplujesz się z Seanem Nicholasem Savagem, twoją dziewczyną jest Jane Penny z zespołu TOPS. Czujesz, że razem tworzycie swego rodzaju scenę, złożoną z muzyków z korzeniami w muzyce niezależnej, którzy jednak tworzą pop?

Zarówno Sean, jak i Jane pochodzą z Montrealu. Grupa TOPS jest właściwie montrealskim zespołem, tylko Jane mieszka na co dzień w Berlinie. Jeśli więc czuję z kimś pokrewieństwo to raczej ze sceną montrealską niż berlińską, choć z drugiej strony nigdy nie interesowało mnie bycie częścią żadnej tego typu społeczności czy sceny. Myślę, że zainteresowanie popem to sprawa generacyjna. Mamy po około trzydzieści lat i załapaliśmy się na ten moment, w którym “muzyka niezależna” zaczęła zjadać swój ogon, więc w naturalny sposób zainteresowaliśmy się popem. Mam wrażenie, że ludzi dużo młodszych od nas już w ogóle nie interesuje takie szufladkowanie.

Słuchacze najczęściej przypinają ci łatkę muzyka zainspirowanego latami osiemdziesiątymi. Według mnie to nie do końca trafny pogląd. Co według ciebie jest dla twojej muzyki najlepszą referencją?

Kiedy mam opisać swoją muzykę laikom – ciociom albo taksówkarzom – zawsze mówię, że piszę ballady pop. Wydaje mi się, że taka łatka najlepiej opisuje moją muzykę. A lata osiemdziesiąte? No wiesz, one rzeczywiście trochę tam są, ale niestety w ostatnich latach ta estetyka kojarzy się raczej z syfem, tanią melancholią dla normalsów, neonami i soundtrackami do "Stranger Things" albo filmu "Drive". Myślę, że w moim przypadku te skojarzenia wynikają z narzędzi, których używam do robienia swojej muzyki – syntezatorów, keyboardów, syntetycznej perkusji... Trudno od tego uciec, skoro brzmienie tych instrumentów kojarzy się ludziom z epoką, z której pochodzą, ale paleta moich inspiracji jest o wiele, wiele szersza. W ostatnich latach standardowi reprezentanci ejtisów praktycznie nie pojawiają się na moich playlistach. Jeśli już to słucham artystów starszych, którzy w latach osiemdziesiątych, w wieku czterdziestu pięciu lat, byli zmuszeni do powrotu w "nowoczesnym" wydaniu. To zazwyczaj płyty przez wszystkich znienawidzone, a przeze mnie ukochane. Kunsztowny songwriting w stylu lat siedemdziesiątych ubrany w tanie keyboardy. Jest w tym jakiś dziwaczny, tragiczny romantyzm. Dobry przykład to Julio Iglesias, który przez całe lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte nagrywał zaaranżowane na orkiestrę piosenki estradowe, ale w latach osiemdziesiątych zaczął robić muzykę, która brzmi po prostu przerażająco. Pełno w niej reverbu, wydaje się, że całe podkłady zostały zrobione na keyboardach, których używają zespoły weselne. Strasznie dziwna muzyka! Podobne rzeczy nagrywali w latach osiemdziesiątych starzejący się artyści yacht-rockowi albo soft-rockowi, tacy jak na przykład Michael McDonald. To brutalne, ale moim zdaniem o wiele ciekawsze niż standardowe ejtisowe aranżacje.

Gdybym zapytał o to, co próbujesz osiągnąć swoją muzyką, to co byś odpowiedział?

Najbardziej interesuje mnie wzruszenie. Sam często się wzruszam, a wydaje mi się, że dziś propozycji wzruszającej muzyki pop nie ma zbyt wiele. Mam nadzieję, że właśnie to jestem w stanie wnieść do gry.

Twój najnowszy album "Something to Lose" wyprodukował Ben Goldwasser z zespołu MGMT. Jak właściwie doszło do tej współpracy?

Już od jakiegoś czasu dochodziły mnie słuchy, że zespół MGMT lubi moją muzykę. Zdarzyło się na przykład, że otagowali mnie pod stworzoną przez siebie audycją radiową, w której znalazł się mój kawałek. W końcu zdarzyło się tak, że moja koleżanka Molly Nilsson została zaproszona przez MGMT jako support na trasę koncertową. Kiedy wróciła, powiedziała mi, że panowie są bardzo podekscytowani moją muzyką i ciągle puszczali ją w vanie. Powiedziała im, że się znamy i Ben bardzo się tym podniecił. Myślał, że jestem jakimś starym zapomnianym gościem z Polski i że moja muzyka to jakieś odgrzebane nagrania z lat osiemdziesiątych – dopiero Molly wyprowadziła go z błędu. W końcu po koncercie MGMT w Berlinie, na którym byłem, Ben rozpoznał mnie na schodach w klubie, zagadał i powiedział, że jeśli kiedykolwiek będę w Los Angeles, to koniecznie mam się do niego odezwać, bo powinniśmy coś razem zrobić. Tak się składało, że akurat leciałem do Los Angeles, bo miałem miksować tam płytę z zespołem TOPS. Napisałem więc do niego, spotkaliśmy się, posłuchaliśmy moich demówek i Ben wyjawił mi, że jest już zmęczony koncertowaniem i najbardziej chciałby się zająć produkcją muzyczną. Zaproponował, że mogę być jego królikiem doświadczalnym. Nie weźmie za to żadnej kasy, po prostu chciałby popracować nad moim materiałem. Wróciłem do Berlina, wziąłem kredyt w banku i polecieliśmy z Jane do Los Angeles na bliżej nieokreślony czas, żeby nagrać album w studiu Bena. Zajęło to jakieś pół roku.

Dużo jeździsz po świecie, ale twoją bazą wypadową i faktycznym miejsce zamieszkania pozostaje Berlin. Dlaczego wybrałeś właśnie to miasto?

Na początku Berlin był dla mnie tanią alternatywą dla Warszawy. Najważniejsze było oczywiście to, że Berlin nie jest w Polsce, na czym zależało mi najbardziej (śmiech). Przez wiele lat to miasto rzeczywiście było niesamowicie tanie – za pokój płaciłem sto euro, co wszędzie indziej jest ceną nie z tego świata. Teraz Berlin bardzo podrożał, ale nadal jest najtańszy spośród dużych europejskich miast. A poza kwestiami ekonomicznymi, po prostu dobrze mi się tu żyje. I nie muszę mówić po niemiecku, bo i tak w moim otoczeniu większość ludzi nie jest stąd.

Twierdzisz, że główną siłą napędową do nagrania "Something to Lose" była dla ciebie miłość. Nie każdego artystę miłość potrafi zainspirować, ciebie akurat tak?

Przez lata siłą napędową skłaniającą mnie do pisania piosenek były brak, smutek czy zawód. W pewnym momencie zorientowałem się, że smutek jest najtańszym z możliwych źródeł inspiracji. Beginner level piosenkopisarstwa. Bardzo chciałem skupić się na czymś pozytywnym, bo zbyt wiele czasu poświęciłem na narzekanie i nurzanie się w smutku. Kiedy tylko nadarzyła mi się okazja, czyli zakochanie, o wiele łatwiej było mi napisać płytę z pozytywnym wydźwiękiem, a na tym mi zależało. Chciałem, żeby płyta miała temat, który ją spaja, nadzieję na lepsze jutro, ale nie chciałem, żeby był to jakikolwiek polityczny komentarz. Chodziło mi o uniwersalny ponadczasowy przekaz. Miłości nigdy nie jest za dużo! Tym bardziej, że według moich obserwacji w ostatnich latach piosenki o miłości stały się tematem tabu, obciachem.

Wiem, że razem z Jane zachorowaliście na COVID-19. Opowiesz jak to było?

Rzeczywiście, oboje mieliśmy koronawirusa i mocno nas to przetelepało. Skończyło się na szpitalu dla nas obojga i do teraz borykamy się z różnymi objawami. Jane ma się trochę lepiej niż ja, więc częściej wychodzi z domu i robi dla nas zakupy, ale ja od powrotu do Berlina w zeszłym miesiącu znów czuję się coraz gorzej. Wczoraj byłem u lekarza i dowiedziałem się, że cierpię na zespół chronicznego zmęczenia, znany też jako ME/CFS i jest wywołany przez ostre zapalenie wirusem SARS-CoV-2. Przestraszyłem się, bo w internecie czytam, że to nieuleczalne i ludzie męczą się z tym po dziesięć lat albo i dłużej. Mam nadzieję, że mnie uda się wyjść z tego szybciej, ale na tę chwilę po prostu trudno mi cokolwiek planować. Ludzie pytają mnie o koncerty i moje następne ruchy, tymczasem ja chciałbym, żeby moim następnym ruchem było zebranie takiej ilości energii, która wystarczyłaby do zwyczajnego pójścia na spacer. Mówię o tym w wywiadzie nie po to, żeby narzekać, ale żeby nakłonić ludzi do noszenia masek i ograniczenia wychodzenia z domu. Samą chorobę można nawet przejść lekko, ale od powikłań czasami trudno jest się uwolnić. Mam coraz więcej znajomych z podobnymi problemami. To się dzieje naprawdę, to nie jest wymyślona sprawa! W Polsce również – moja siostra też zaraziła się koronawirusem, a moja babcia właśnie teraz na niego choruje.

alt text