AGIM powrócił z nowym materiałem. Człowiek, który odpowiada za takie projekty muzyczne jak Őszibarack i Nervy, a ostatnio jedna z kluczowych postaci polskiej sceny techno, nagrał soundtrack do gry „This is Zodiac Speaking".

„This Is The Zodiac Speaking" to oparty na faktach thriller psychologiczny, w którym gracz wciela się w rolę dziennikarza Roberta Hartnella i wchodzi w konfrontacje z tajemniczym mordercą Zodiakiem. Stworzony przez Agima soundtrack doskonale wpasowuje się w mroczny klimat gry. Z okazji tej premiery, która stanowiła zupełnie nowe wyzwanie w karierze AGIM-a, postanowiliśmy krótko poromawiać z artystą.

Jak rozpoczęła się twoja przygoda z muzyką?

Muzyka to moje powołanie. To nie jest tak, że miałem wybór. Już mając 5-6 lat widziałem, że w życiu najbardziej fascynuje mnie dźwięk i za tą pasją podążałem. Najpierw była szkoła muzyczna, pierwszy stopień, drugi stopień. W międzyczasie jako nastolatek poczynałem pierwsze nagrania na instrumencie, który przywiózł mi mój tata z Niemiec. Były to organy firmy Bontempi, które miały proste funkcje. Zawsze najbardziej fascynowała mnie muzyka elektroniczna. Nie wiem z czego to wynika, że takie natręctwo w tobie jest. Fascynacja rockiem, cold wave'em i całą sceną alternatywną przyszła dopiero z czasem, ale na początku była właśnie elektronika. Oczywiście dużą rolę odegrał zespół Kraftwerk, który pierwszy raz usłyszałem mając 6 lat. Może to tak mnie zainfekowało – ten futuryzm, ta magia i tajemniczość, która w tym zespole była zaklęta.

Co jeszcze przyciągnęło cię do muzyki elektronicznej? Co najbardziej cię w niej fascynuje i porusza?

Pamiętam, kiedy jako dziecko – miałem może wtedy z 3 czy 4 lata – jechałem samochodem z rodzicami. Przejeżdżaliśmy obok jakiejś fabryki, gdzie mocno i intensywnie pracowały silniki. Wydawały taki ciągły, potężny dźwięk. To mnie strasznie zafascynowało. Oczywiście moja mama zadbała o to, żebym zdobył klasyczne wykształcenie muzyczne, więc ta miłość do klasyki się u mnie przejawiała, ale to nigdy nie był to mój główny nurt. W szkole muzycznej była klasyka, a po lekcjach wszyscy słuchali tego, co jest akurat w mainstreamie modne. Ja zawsze byłem trochę outsiderem. Szukałem dziwnych dźwięków, które towarzyszyły nowym technologiom.

W swojej karierze muzycznej pracowałeś już przy wielu różnych projektach, zarówno z innymi twórcami, jak i solo. Który projekt miał dla ciebie największe znaczenie?

Na pewno zespół Őszibarack – to było moje dziecko. Nie mnie to oceniać, ale wydaje mi się, że przecieraliśmy szlaki, jeśli chodzi o elektronikę w Polsce. Startowaliśmy w czasach, kiedy dominował nurt jarocinowo-punkowo-rockowy. Nie potrafiłem odnaleźć się w takiej estetyce. Wraz z kolegami z zespołu i DJ Patrisią, byliśmy rozkochani w muzyce rave i w muzyce tanecznej z wszelkimi jej odmianami... Ja jeszcze w między czasie, razem z Tomkiem Dogielem, fascynowałem się całą sceną niemiecką – na samym początku takimi zespołami jak Underworld czy Chemical Brothers, póżniej zaś m.in. To Rococo Rot czy Barbara Morgenstern. Z tych różnych fascynacji narodził się zespół Őszibarack, podszyty trochę nutą sarkazmu. Byliśmy takimi trochę muzycznymi dowcipnisiami. Komentowaliśmy rzeczywistość poprzez pewien sarkazm zaklęty w naszej muzyce, Z pewnoscia na dwoch pierwszych albumach.. Naszą ostatnią płytę „12" uważam za najlepszą w moim dorobku. Oczywiście nie tylko ja jestem jej autorem, ale również Janek Młynarki i Tomek Dogiel. W późniejszym czasie bardzo ważny był dla mnie projekt Nervy. Mam nadzieje, że jeszcze kiedyś będę mógł go uruchomić.

Skąd wziął się pomysł na soundtrack do gry „This is Zodiack Speaking"?

Pomysł zrodził się w momencie, kiedy obejrzałem pierwsze screeny z gry i przeczytałem fragmenty scenariusza autorstwa Łukasza Orbitowskiego. Autorem całego konceptu był Krzysztof Grudziński z wytwórni Punch Punk Games. Krzysiek zaproponował mi, żebym odzwierciedlił atmosferę lat 60. I 70., czyli okresu, w którym Zodiak mordował ludzi. Uznałem, że nie o to mi chodzi i zaproponowałem, że bardziej skupię się na emocjach gracza, a nie na tym, co widzi. Dużo poczytałem o Zodiaku, o historii jego morderstw. Mocno mnie to dotknęło. Wszedłem z nim w relacje i wyobraziłem sobie bezpośredni kontakt. Poczułem wtedy bardzo silny strach, taki który każdy z nas pewnie kiedyś przeżył. W przeszłości miałem taką sytuacje, że o mało nie utonąłem, więc wiem, co to jest dotknięcie śmierci. Czujesz wtedy silne bicie serca. Wpadłem na pomysł, że oprę tę muzykę na pulsacji. Pomyślałem też, że skoro jest to horror osadzony w kulturze amerykańskiej, to fajnie byłoby nawiązać do filmów klasy B, które powstawały u schyłku lat 70., czyli takich obrazów jak „Halloween" czy „Piła". Puściłem fragmenty Johna Carpentera, bardzo podobała mi się jego ścieżka dźwiękowa do „Ucieczki z Nowego Jorku". Nie chciałem jednak skrajnie odnosić się do Carpentera, tylko bardziej pokazać jego warstwę brzmieniową. Połączyłem więc instrumentarium z tamtego okresu, oczywiście w sposób współczesny, oraz uczucie niepokoju, pulsacji. Posługiwałem się bardzo ograniczoną paletą barw.

Sam jesteś fanem gier komputerowych?

Nie do końca, chociaż był taki moment, że zafascynowałem się grami. Pamiętam moją ogromną miłość do przygodówek, np. „The Longest Journey", „The Myst" czy „Syberia". Nie bardzo jednak mogę sobie pozwolić na gry, bo wymagają ogromu czasu. Ale oczywiście w Zodiaca musiałem pobieżnie zagrać.

Pracujesz aktualnie nad czymś jeszcze nowszym?

Teraz przygotowuję się do wydania swojej epki „Runfunk". Można to luźno tłumaczyć jako szalejący funk. To mocna epka, zaprosiłem na nią bardzo zacne grono gości. Wydamy to w wytwórni Trialog, którą założyłem razem z Manoidem i Weissem. Na początku przyszłego roku możliwe, że ukaże się moja kolejna epka, składająca się z utworów, których jeszcze nie wydałem, a chciałbym, żeby ujrzały światło dzienne. W międzyczasie pracuję z Krzysztofem Grudzińskim, przy projekcie VR-owym, który będzie nawiązywać do opery „Die tote Stadt" Ericha Korngolda. Mam za zadanie stworzyć nowe uniwersum muzyczne. Tytuł tej VR-owej opery („Umarłe miasto"), nawiązuje do rzeczywistości z jaką się obecnie borykamy. Piszę też równocześnie soundtrack do gry-filmu sci-fi o roboczym tytule „Aida". Napisałem już część muzyki, ale prawdopodobnie zaproszę również do współpracy Deasa, mojego wieloletniego współpracownika i przyjaciela, z którym tworzę duet Blooma. Także przede mną jest dużo rzeczy.

/rozmawiała: Karolina Filipowicz/

AGIM, fot. Przemek Dzienis