Film na pierwszy rzut oka przypomina dramat klasy B — z dobrym scenariuszem, ale kiepskimi dialogami. Nie ma w tym oczywiście nic złego, bo kto nie lubi prostych słów, które z łatwością można zrozumieć? Sęk w tym, że rozmowy prowadzone przez główną bohaterkę z innymi postaciami są dość urzekające, lecz nie wystarczające, aby pozostawiły po sobie trwały ślad. ,,Sekret Madeline Collins” to wyłącznie gra pozorów. Oglądając film, nie sposób nie dostrzec odwołania do psychoanalizy i zaczerpnięcia przez reżysera kilku inspiracji z podręczników do psychiatrii. Antoine Barraud próbował zbudować dramat z silnymi elementami grozy lub afazji —  i faktycznie oglądając film czujemy niepokój wynikający z niedomówień głównej bohaterki, ale to tyle. Może jednak aż tyle?