Widzowie krążą, szukając swoich miejsc, rozmawiają, robię wspólne zdjęcia, co w swoim ogólnym chaotyczno-radosnym wydźwięku nieco kontrastuje z przyciemnioną salą oraz dość mroczną, intrygującą ścieżką dźwiękową. Właściwie bazą muzyczną jest cisza, którą nieustannie zaburzają elektroniczne, rozciągnięte dźwięki, a także jak gdyby kościelne dzwony, szum świszczącego wiatru czy nawet szczekanie psa. Wraz z upływem minut atmosfera staje się coraz spokojniejsza, a ludzie, zamiast rozmawiać, rozglądają się z zaciekawieniem, coraz intensywniej wyczekując rozpoczęcia pokazu. Wreszcie światła całkowicie gasną i  muzyka ustaje.