To konto na Instagramie zbiera wymowne historie codzienności. Wszystkie łączy jedno – na pierwszym planie są ludzkie dłonie. Stare i młode, ciemne i jasne, spracowane, połączone w czułym uścisku lub zaciśnięte w pięści.

W komunikacji miejskiej, gdzie normy i konwenanse zazwyczaj wykluczają dotykanie współpasażerów, chwila przypadkowego zetknięcia się dłoni może być iskierką kontaktu. Konto instagramowe @subwayhands zbiera takie właśnie opowieści – usytuowane w nowojorskim metrze, których anonimowi bohaterowie opowiadają koleje swojego losu wyłącznie dłońmi: dotykając, trzymając, macając, gestykulując. Bo dłonie są, wbrew pozorom, niesamowicie intymną częścią ciała.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez subway hands (@subwayhands) Lis 16, 2018 o 7:40 PST

Właścicielką profilu jest Hanna la Follette Ryan, fotografka od 2015 roku jeździ metrem ukradkiem fotografując ludzkie dłonie, a jej projekt ma już ponad 137 tys. obserwujących na Instagramie i ciągle zyskuje na popularności.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Subwayhands collaborated with Valentino! I was the dark horse candidate for most stylish in my high school yearbook so this is a really big deal for me. Follow along at @maisonvalentino 🤭 #outtakes

Post udostępniony przez subway hands (@subwayhands) Mar 16, 2019 o 10:33 PDT

Niczego niespodziewający się ludzie oddają się codziennym zajęciom – bo Ryan choć nie kryje się ze swoim projektem, nie ostrzega ich, że są fotografowani. Fotografia uliczna ma z resztą w Nowym Jorku dość długą tradycję – nawet w metrze, gdzie była właściwie nielegalna od lat 30. do 1994 roku.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez subway hands (@subwayhands) Wrz 8, 2018 o 12:06 PDT

Walker Evans musiał się niemało nagłowić, by skutecznie ukryć pod płaszczem swój aparat, ale uzbrojona w iPhone'a X Ryan nie musi się tak mitygować. Zręcznie bawi się kolorami i fakturą, a każdy moment jest wypreparowany i przyszpilony na jej instagramowym profilu. Mogłoby się wydawać, że kadry jej zdjęć wykluczają wnikliwą interpretację. Nic bardziej mylnego – kontekstu często jest aż zanadto, a zbierane przez nią haptyczne metafory układają się w przepiękną kolekcję.