Każdy z nas ma czasem ochotę rzucić wszystko i wyjechać w przysłowiowe Bieszczady niczym bohaterowie naszego zestawienia 6 kultowych filmów o ucieczkach od codzienności, które prowadzą do odkrycia samego siebie.

Choć w większości przypadków kończy się dobrych na chęciach, niektórzy rzeczywiście decydują się porzucić dotychczasowe życie oraz wyruszyć w nieznane. Ponad rok temu Zosia i Kuba, funkcjonujący w internecie jako Foxes in Eden, przeprowadzili się do własnoręcznie zbudowanego kampera oraz rozpoczęli swoją podróż po Europie. Ostatnio wydali eBooka "#Vanlife. Dom na kółkach", a relacje ze swoich przygód publikują m.in. na swoim Instagramie czy YouTubie.

Mały metraż, duże marzenia

Zanim Kuba Tolak i Zosia Samsel wyruszyli na podbój Europy, mieszkali w mieszkaniu z ogródkiem w dużym mieście. On był copywriterem w agencji reklamowej, ona zajmowała się nieruchomościami. Jak sami mówią, ich życia "były w porządku", ale czegoś im brakowało. Pomysł zamieszkania w kamperze narodził się podczas podróży po Stanach Zjednoczonych. Wkrótce przystąpili do działania i stworzyli własny dom na kółkach. Obecnie próbują odpowiedzieć sobie na pytanie: ile tak naprawdę potrzebujemy do szczęścia? Czego potrzebujemy do szczęścia? Oni wciąż poszukują, ale są bliżej niż dalej. Historia Zosi i Kuby jest niezwykle inspirująca, w związku z czym postanowiliśmy zapytać ich m.in. o to, czego się dotychczas nauczyli, jakie mają dalsze plany i czy żyjąc w kamperze czują się bliżej natury.

Wasze nowe życie jest inne, ale czy lepsze?

Zosia i Kuba: Nie jesteśmy pewni, czy możemy to tak wartościować. Był czas, gdy oboje poczuliśmy, że stoimy w miejscu. Życie, które prowadziliśmy, mimo iż nie było złe, przestało nas fascynować, a pojedyncze dni zaczęły przelatywać nam przez palce. Naszym wyborem i zmianą stylu życia spowodowaliśmy, że sami decydujemy o sobie każdego dnia. Jeżeli coś nam nie odpowiada, możemy to łatwo zmienić. Rezygnując z wcześniejszego komfortu, sprawdzamy się w czymś nowym. Taki test na sobie – zmiana życia z wyboru, aby mieć szansę poznać w czym jest nam dobrze. Nie żałujemy podjętej decyzji, ale cały czas szukamy swojej drogi i swojego miejsca na ziemi. Zwiedzając świat i pracując nad nowymi projektami, czujemy, że cały czas się rozwijamy.

Mieszkanie w vanie siłą rzeczy łączy się z minimalizmem. Trudno było przywyknąć do posiadania tak niewielu rzeczy?

Zosia i Kuba: To nie było takie trudne. Jeszcze przed vanlife rozpoczęliśmy walkę z nadmiarem rzeczy w szafach i co sezon robiliśmy porządki, pozbywając się długo nieużywanych ubrań czy przedmiotów. W naszych obu domach rodzinnych panowała zasada – „odkładamy, przyda się”, przez co tych „przydasiów” były w domach tysiące. I chyba stąd mieliśmy poczucie przytłoczenia zbyt dużą ilością wszystkiego dookoła.

Van jest idealnym miejscem do mieszkania, jeśli chodzi o naukę ograniczania ilości niezbędnych przedmiotów. Rzeczy nie może być za dużo – szafy nie są aż tak pojemne jak w mieszkaniach, a na zewnątrz, z oczywistych powodów, nie możemy niczego składować. Nie od dziś wiadomo, że ograniczenia wzmagają kreatywność, a dodatkowo, okazuje się, że mniej rzeczy to także mniej „zaśmiecona” głowa. W naszym przypadku to, do czego zachęca zachodnia kultura, czyli gromadzenie wokół siebie przedmiotów, nie jest drogą do szczęścia, a vanlife tylko to potwierdza.

Gdzie dotychczas byliście i gdzie jeszcze planujecie pojechać?

Zosia i Kuba: W październiku 2019 roku przeprowadziliśmy się do vana i od tamtej pory cały czas w nim żyjemy. Odwiedziliśmy Czechy, Austrię, Włochy, Francję, Hiszpanię, „Wielką-Małą Brytanię” czyli Gibraltar i Portugalię. Wyruszyliśmy na tyle późno, że jesień i zima nie wszędzie była dla nas łaskawa. Dlatego w Hiszpanii spędziliśmy najwięcej czasu, ze względu na wciąż obecne tam słońce. W lipcu pojawiliśmy się w Polsce, aby między innymi dokonać kilku poprawek technicznych w samochodzie i przeprowadzić operację łapy naszego zaadoptowanego w Hiszpanii psa. Sierpień spędzimy na zwiedzanie Polski, a we wrześniu planujemy ruszyć w kolejną trasę, w kierunku Grecji, gdzie mamy zamiar spędzić zimę.

Nie wszystko jednak zależne jest wyłącznie od nas. Ze względu na pandemię cały czas uważnie obserwujemy sytuację na świecie. Zależy nam, aby bezpiecznie i odpowiedzialnie się przemieszczać. Nie skupiamy się na odhaczaniu jak największej liczby miejsc do zobaczenia. Staramy się żyć i funkcjonować jak mieszkańcy kraju, w którym jesteśmy. Wprowadzamy się naszym domem do poszczególnych miejsc i czekamy na rozwój wydarzeń.

Które miejsca zrobiły na Was największe wrażenie?

Zosia i Kuba: Największe wrażenie zrobiła na nas natura - miejsca, w których mogliśmy spać i się budzić. Noclegi na portugalskich klifach, przy oceanie, czy na skarpie z widokiem na góry Sierra Nevada w Hiszpanii, na długo pozostaną z nami. Zachwyca nas zmienność, na jaką możemy sobie pozwolić i możliwość dotarcia własnym domem do miejsc niedostępnych dla „zwykłego śmiertelnika”.

Często podkreślacie, że życie w vanie to także bycie bliżej natury. Na czym to właściwie polega?

Zosia i Kuba: Podróżując przez ostatnie 9 miesięcy, zwykle wybieraliśmy miejsca z dala od wielkich miast. Często były to lasy, plaże czy polany – rejony w których nie było ludzi. Ze względu na to, że zwykle nie ma tam sztucznego oświetlenia, po zachodzie słońca było zupełnie ciemno. Nauczyliśmy się funkcjonować w ramach cyklu wyznaczanego przez naturę. Wtedy to nie cyfry na zegarku mają znaczenie, a czas między wschodem i zachodem słońca. Nie byliśmy też wystawieni na tyle zewnętrznych, krzykliwych bodźców, jak to się dzieje przebywając w mieście (wszechobecny gwar i chaos). Wyciszyliśmy się i zaczęliśmy doceniać proste życie. Nie mamy potrzeby poszukiwania „zabawiaczy”, które doraźnie pokolorują szarość i monotonię miejskiej codzienności.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez foxesineden (@foxesineden) Sty 10, 2020 o 1:48 PST

Czy taki sposób życia jest bardziej ekologiczny niż życie w mieście?

Zosia i Kuba: Bardziej doceniamy i szanujemy to, co mamy. Wodę, którą musimy tankować co kilka dni, by móc się umyć, gotować czy zmywać zużywamy w o wiele bardziej przemyślany sposób, niż robiliśmy to w mieście. Tak samo dzieje się z prądem, którego mamy ograniczoną, dzienną ilość – prąd u nas pochodzi ze słońca. Na dachu mamy zamontowany panel fotowoltaiczny, który ładuje nasz domowy akumulator.

Aby jeździć jak najdłużej trzymamy nieprzekraczalny, „żelazny budżet”, który w trakcie podróży jeszcze redukowaliśmy. Dzięki temu wszechobecny konsumpcjonizm siłą rzeczy nas nie dotyczy – pieniądze przeznaczamy na drogę, a nie na nabywanie kolejnych dóbr, na które i tak nie byłoby miejsca w vanie. Niestety, są również ekologiczne minusy. Nasz dom się porusza, a do tego potrzebujemy paliwa. Nie jeździmy dużo, za to regularnie. Ekologiczne podsumowanie naszego aktualnego życia przedstawiliśmy na filmie, na naszym kanale na YouTube, na który zapraszamy.

Jak to wygląda z finansowego punktu widzenia? Jak utrzymujecie się, będąc w drodze przez tak długi okres czasu?

Zosia i Kuba: Przeprowadzając się do kampera, mieliśmy 20 tysięcy złotych oszczędności. To nie jest duża kwota, jeśli planujemy życie na czas nieokreślony, w krajach europejskich, gdzie walutą jest euro. Ustaliliśmy sobie „dniówkę”, której kategorycznie się trzymaliśmy. Na początku było to 20 Euro na dzień, ale z biegiem czasu zeszliśmy do kwoty 13 Euro. Nie boimy się jednak pracy i w momencie, gdy nasze fundusze zaczęły topnieć, znaleźliśmy pracę, w Hiszpanii, przy budowie eko-wioski. Pracowaliśmy przy tworzeniu ogrodu i zewnętrznych mebli z odpadów. Na początku za umówione wynagrodzenie, ale z czasem – ponieważ pokryło się to z ogłoszoną pandemią, zostaliśmy w tym miejscu, pracując za „wikt i opierunek”.

Dowiedzieliście się czegoś nowego o sobie samych?

Zosia i Kuba: Oboje wpadamy w stany melancholii, czasem potrzebujemy izolacji i zaszycia się gdzieś, z dala od ludzi i świata i odczuwamy coś w rodzaju pustki, której w żaden sposób nie możemy zapełnić, nawet gdy w naszym życiu dzieje się dobrze. Chyba najważniejszym faktem, w którym się utwierdziliśmy, jest to, co już kiedyś zostało powiedziane przez Hemingway'a „Nie można uciec od samego siebie przenosząc się z miejsca na miejsce.” Zmieniając warunki zewnętrzne, nie wkładając równocześnie pracy w zrozumienie siebie, nie jesteśmy w stanie uleczyć swojej duszy i zmienić swojej wrażliwości.

Nie brakuje Wam kontaktu z ludźmi?

Zosia i Kuba: Życie w stylu vanlife, daje bardzo dużo okazji do poznawania nowych osób. Nie brakuje nam kontaktów z ludźmi, ale brakuje możliwości budowania stałych społecznych relacji. Przemieszczając się z miejsca, na miejsce, trudno zżyć się ze spotykanymi ludźmi i naprawdę ich poznać. Wirtualny kontakt z przyjaciółmi i rodziną także nie jest w stanie zapewnić emocjonalnego spełnienia, wynikającego z bliskich relacji. Zwłaszcza, że: „Happiness is real when shared”. (cyt. Christopher McCandless z Into The Wild)

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez foxesineden (@foxesineden) Paź 24, 2019 o 12:07 PDT

Jak zmieniła się Wasza definicja szczęścia na przestrzeni tego czasu?

Zosia i Kuba: Zweryfikowaliśmy swoje potrzeby. Doszliśmy do wniosku, że do szczęścia potrzebujemy mniej, niż nam się wcześniej wydawało. Doceniamy to, co mamy. Wiemy jednak, że szczęście nie jest stanem permanentnym i zaczęliśmy się na to godzić, zamiast ciągle za nim pędzić. Być może właśnie ten paradoks jest pułapką w którą współcześnie zbyt często wpadamy? Tak dużo mówi się o poszukiwaniu pełnego szczęścia i dąży do niego tak usilnie, że przesuwa je to w sferę idei, pojęć nieosiągalnych, czysto teoretycznych.

Czy planujecie kiedyś wrócić do mieszkania w mieście?

Zosia i Kuba: Mamy wrażenie, że kiedyś wrócimy do życia stacjonarnego. Być może będzie to w innym mieście, może w innym kraju, ale każde z nas chce mieć poczucie, że ma swój stały kawałek miejsca na ziemi. Będziemy robić wszystko, aby to nie wykluczyło możliwości podróżowania, poznawania świata i opowiadania o nim innym, bo całkiem to polubiliśmy i wspólnie chcielibyśmy się w tym rozwijać.

Zobaczcie, jak wygląda teraz życie Zosi i Kuby: