W jego obiektywie instrumenty przestają być tylko narzędziami dźwięku. Stają się przestrzeniami, które przypominają miniaturowe katedry, tunele, pałace lub hale fabryczne. To surrealistyczne krajobrazy, które powstały z drewna, metalu i czasu. Brooks pokazuje, że muzyka ma nie tylko swoją duszę, ale również własną architekturę.